Ethan lubił podróże. Zwłaszcza jeśli mówimy o podróżach w pełnym luksusie, na pokładzie wielkiego statku z całym mnóstwem różnych udogodnień, by nie daj Boże pasażerowie się nie nudzili. Niemniej Ethan miał wrażenie, że ta podróż zaskakująco mu się dłuży. W końcu ile można grać w bilard czy jeść choćby najbardziej wystawne dania? Zwłaszcza że wśród towarzystwa przeważali członkowie jego przyszłej rodziny, wśród których, szczerze mówiąc, wielu osób miał najzwyczajniej w świecie dość. Wciąż odpowiadał na te same pytania, wciąż gryzł się w język, by przypadkiem nie stworzyć nawet najmniejszych wątpliwości co do jego nieskazitelnego charakteru. Sporo się napracował nad tą perfekcyjną reputacją, szkoda by było to zaprzepaścić jednym, głupim warknięciem.
Dlatego cieszył się chwilą wytchnienia na korytarzu jednego z mniej zaludnionych pokładów, gdzie spacerował ze szklanką szampana w dłoni. Bynajmniej nie miał ochoty na alkohol, ale dzięki temu nawet nadgorliwi kelnerzy nie psuli jego spokoju. Jego wyczulone ucho wychwyciło spośród rozmów jakieś strzępki o końcu podróży. Spojrzał na zegarek. Faktycznie, jednak zleciało już trochę czasu. Powinien się rozejrzeć za Suzette. Co prawda wolałby nie towarzyszyć cały czas, zwłaszcza patrząc jej minę, kiedy pojawiał się w jej polu widzenia, niemniej zbyt długa rozłąka była idealnym pretekstem do plotek o kłótni. A z jednej pogłoski zaraz cała rodzina dopowie sobie resztę. Westchnął, wiedząc że rozglądanie się za jedną kobietą na takim statku może być równie owocne, co szukanie igły w stogu siana. Zawsze jednak mógł kogoś zapytać. A jeśli na drugim końcu korytarza zobaczy kogoś irytującego, zawsze może chwycić jedną z gaśnic. Wierzył, że nikt nie zatrzyma człowieka z podstawowym sprzętem do gaszenia pożarów. A że przy okazji wywoła panikę... Przynajmniej to zawsze jakaś rozrywka, pomyślał i znów "założył" swój firmowy uśmiech nr 5.

Nie odpowiedziała, wolała unikać rozmowy z tym mężczyzną, który nie zdobył do tej pory jej zaufania. Dyskretnie ukryła to co trzymała w dłoni, w rękawie sukni.
- Czy bagaże są już przygotowane? - Zapytała obojętnym tonem jak zwykłego służącego.

- A mój narzeczony? - Zapytała na pozór chłodnym, obojętnym tonem. Bo tak wypadało

Luksusowe korytarze były całkiem długie i, niestety, praktycznie jednakowe. Ethan miał wrażenie, że taki sam efekt uzyskałby chodząc w dwie strony tego samego holu. I wcale nie zbliżał się do znalezienia Suzette. Ostrożnie podpytał jednego i drugiego kelnera, ale nie dowiedział się niczego. W końcu minął się z pewnym mężczyzną, który skinął mu głową. Ethan odruchowo odwzajemnił ten gest. Chwilę zajęło mu, by wśród tak wielu poznanych niedawno osób połączyć tę twarz z nazwiskiem człowieka, z którym został zaznajomiony wcześniej. Doktor Crane. Nawet nie przydarzyła się wcześniej okazja, by z nim porozmawiać, dlatego pomyślał, że może teraz jest odpowiedni moment. Niemniej doktor po prostu przeszedł, nie zwalniając kroku, zapewne miał ważniejsze sprawy. Właściwie Ethan też miał w tym momencie inny cel niż spędzanie czasu na pogawędce. Patrząc na prawo, wpadł na pomysł, aby zajrzeć na zewnątrz. Była ładna pogoda, chociaż trochę wiało. Nie zdziwiłby się, gdyby Suzette zapragnęła zaczerpnąć świeżego, morskiego powietrza. Ruszył więc szybszym krokiem, by wyjść innym wejściem na pokład. Zaraz dostrzegł w tłumie jej charakterystyczną suknię. Podszedł do nich.
- Witaj, kochanie, jak podróż? - Chwycił jej rękę, by pocałować w dłoń. - I witam pana ponownie - lekko uśmiechnął się do Crane'a.

- Nie musisz dziękować, dbanie o ciebie to teraz mój obowiązek, panno Clifford - uśmiechnął się do niej przyjaźnie. - Ale już niedługo dopłyniemy do lądu, a wtedy pojedziemy prosto do twojej rodziny i tam odpoczniesz. - Przyglądał się jej dyskretnie, acz uważnie. Wiedział, że jest młoda i sprytna. Jednak jemu za bardzo zależało na tym małżeństwie, by pozwolić na jakiekolwiek zmiany planów.

- Na pewno znajdzie się gdzieś jakiś wolny pokój na piętrze poza centrum zamieszania... Zawsze można postawić przed drzwiami kogoś ze służby, aby się upewnić, że nikt nie będzie zakłócał ci spokoju - Ethan oparł łokieć o barierkę.

- Dziękuje panom za troskę. Ale nie jestem aż tak zmęczona. No i nie zapominajmy, że to urodziny mojego drogiego Caina i nie powinnam skupiać na sobie czyjejkolwiek uwagi.