Przeglądał prasę przelatując wzrokiem po kolejnych tytułach, znudzony wydarzeniami ze świata, jak i z Londynu. Nic nie wskazywało na to, że działo się coś, co było godne jego uwagi. Skandale polityczne, złe wyważone słowa, łamanie praw człowieka - nuda, choć owszem, za wszystkim kryć mogło się coś znacznie ciekawszego, spisek, gra cokolwiek. Zero zbrodni, która mogła by go zainteresować. Przerzucił najświeższy dziennik na bok przykrywając nim pusty kubek po kawie i już sięgał po ostatnią pozycję, kiedy odebrał telefon.
Zaopatrzenie się w ulubiony płaszcz i odpowiednie przyrządy zajęło mu niepełną minutę i z równą prędkością złapał taksówkę. Londyn wiał nudą tak samo jak poranne wiadomości, pomimo tego zdawało się, że pędził jeszcze szybciej niż zwykle. Każdy śpieszył się zapominając o całym świecie, liczył się tylko cel, nie ważne, jak jego realizacja wpłynie na otoczenie. Zbyt wiele widział i wiedział, by sprzeczać się, że większość ludzi kieruje się zasadą 'po trupach do celu'. Być może niektórzy korzystali z niej jedynie w mniejszym stopniu. Ci, którzy się wyrzekali, stali zazwyczaj na najniższym szczeblu hierarchii w społeczeństwie. Dobroć współcześnie nie popłaca.
Zapłacił za przejazd i wysiadł kierując się w stronę budynku. Zerknął na górę mijając porozstawiane radiowozy i ignorując rozmowy większości znajdujących się niżej policjantów.
Po krótkiej analizie zdecydował się wybrać windę. O ile schody gwarantowały możliwość pobycia samemu, to winda pozwalała zaoszczędzić nieco czasu i energii. Najwyraźniej szczęście mu sprzyjało i parę pięter pokonał samotnie mimowolnie przyglądając się swojemu odbiciu w lustrze.
Kiedy dotarł na miejsce rozejrzał się. Być może istniały jakiekolwiek szanse, że policja nie zadeptała śladów – o ile sprawca takie pozostawił. Często jednak zdarzało się, że zostały zadeptane lub nawet nie były objęte policyjną taśmą – leżały gdzieś dalej czekając na odkrycie. To zabawne, że pomimo swojego niedbalstwa Scotland Yard potrafił czasem rozwiązać jakąś sprawę.
To co zobaczył sprawiło, że poczuł natychmiastowy spadek poziomu nudy. Denat, jakkolwiek dziwnie by to brzmiało, prezentował się doskonale. Każdy szczegół był dopracowany i na pierwszy rzut oka wszystko wyglądało tak, jak sprawca musiał to sobie wyobrazić. Smyczek wbity w gardło i zaciśnięte w dłoni skrzypce sprawiły, że przeszedł go dreszcz. Nie przerażenia – ekscytacji. To nie jest zwykłe morderstwo, to niemal rytuał.  Podszedł bliżej zatrzymując spojrzenie na instrumencie. Samo ułożenie postaci musiało sprawić trudności i przewidzenie, że zamordowany zostanie odnaleziony w odpowiedniej porze – chociaż z drugiej strony trudno by było coś takiego przeoczyć, biorąc pod uwagę miejsce znalezienia zwłok. Jeszcze raz zerknął na smyczek przyłożony do strun, tym razem głosowych i leniwie podniósł się z pozycji kucającej po to by przyjrzeć jednemu elementowi, który nie pasował mu w wizji skrzypka na dachu. Chodziło o marynarkę i odsłonięte plecy. Wbijał w nie wzrok myśląc nad powodem tej ‘stylizacji’ odkładając odruch przeszukania kieszeń na później. Wolał nie prowokować nienawiści kolejnej grupki policjantów wobec siebie, skoro i tak sam dotarł w odpowiednie miejsce.

Na plecach denata wyszyto skrupulatnie za pomocą strun to

i słowa "Evviva l'arte !"

Tego dnia kręcił się po mieszkaniu bez celu. Puste butelki walały się po zaścielonej gazetami podłodze. Harvey, w samym podkoszulku i rozciągniętych dresowych spodniach, spoglądał na drobne literki z góry drapiąc się po zarośniętym podbródku. Wbrew pozorom był trzeźwy i to niemal od tygodnia. O tak, potrafił się obejść, jeżeli zachodziła taka potrzeba. Była jedna sprawa, która nie dawała mu spokoju. Te wszystkie morderstwa... instynkt podpowiadał mu, że miały związek, ale wciąż brakowało mu konkretów....
A telefon dzwonił już po raz piąty, więc chcąc nie chcąc odebrał połączenie.
- Czego? - rzucił zirytowany do słuchawki. A potem już tylko słuchał, a na twarzy odrysowywał się lekki uśmiech. A jednak to będzie ciekawy dzień.
Wszystkie metropolie są takie same, w każdej istotnym problemem jest sprawne przedostanie się z jednej dzielnicy do drugiej, a przedostanie się z East Endu do samego centrum niemal graniczy z cudem, zwłaszcza w godzinach porannych. Mimo to, po iście wyczerpującej podróży najpierw autobusem, a potem metrem, w końcu stanął przed gmachem Barbican Centre. Wokół zebrała się już całkiem spora grupa gapiów oraz hordy głodnych sensacji dziennikarzy. Harvey z pozoru mógłby być jednym z wielu ludzi tutaj, jak zwykle wmieszać się w tłum, podpytać, podsłuchać. A potem jak gdyby nigdy nic przejść przez taśmy i rozejrzeć się w środku. Tylko, że dzisiaj nie miał na to ochoty. Jak gdyby nigdy nic obszedł całą tę zgraję i dotarł do tej spokojniejszej części kompleksu. Dopiero wtedy zadarł głowę do góry i mrużąc oczy przed słońcem, na chwilę utkwił wzrok w niewielkich sylwetkach ludzi kręcących się na najwyższych partiach hali koncertowej. Czyli powinien pójść od strony kafejki... No i dobrze, przynajmniej zaopatrzy się po drodze w porządną kawę.
Winda otworzyła się w tym samym momencie, w którym wysoki, patykowaty brunet przed nim przysłonił mu widok swoją wściekle niekontrolowaną czupryną.
- Usuń się synu z łaski swojej... - odchrząknął ręką grzecznie, acz stanowczo torując sobie drogę do wyjścia. Winda zamknęła się, wydając ten charakterystyczny dźwięk przypominający dzwonek, a Harvey upił łyk kawy z papierowego kubka. Nie zaszczycił nawet spojrzeniem drugiego z mężczyzn, wszak obecność Sherlocka Holmesa była w tym miejscu oczywista, natomiast skupił się całkowicie na zamordowanym, w iście ekspresyjny sposób, mężczyźnie. Obchodząc tę "kompozycję" dookoła ostrożnie ze względu na potencjalne ślady, aż zanucił pod nosem temat ze "Skrzypka na dachu". To było niezmiernie ekscytujące jak akurat ta piosenka adekwatnie odnosiła się do otaczającej ich rzeczywistości i to niemal każdym jej słowem.
- Oto i ostatni koncert naszego skrzypka, za to jaka publika! O samej scenie nie wspominając. - rzucił beztrosko, wziął kolejny łyk i pochylił się nad obnażonymi plecami z miejsca przechodząc do pracy. W końcu po to do niego dzwonili, a zauważyć trzeba, że Scotland Yard nie często był jego klientem. - Przykro mi stary, ale tego to chyba nie zagrasz... - mruknął pod nosem. Na nutach się nie znał, jakimś wielkim entuzjastą sztuki też nie był, ale ktoś nieźle się namęczył, żeby odpowiednio przyozdobić swoją ofiarę. - Znaczy się, zginąłeś w innym miejscu... i to powstało w innym miejscu... trzeba być skończonym kretynem, żeby ryzykować odkryciem stercząc na dachu... - mamrotał i co jakiś czas popijał kawą. W tej chwili znajdował się w innym świecie stopniowo układając swoje puzzle, zamiast marnować uwagę na obecnych wokół ludzi, co mogło się wydawać niegrzeczne.

Czy dziwnym jest, że osoba, którą choć trochę interesują seriale typu CSI: Kryminalne zagadki Miami, nie chce zaprzepaścić szansy zobaczenia takiego odcinka "na żywo"? Zerknąć za kurtynę, zobaczyć chociaż troszeczkę jak to wszystko wygląda od kuchni? Przecież nie robi nic naprawdę złego... prawda?
Zauważył, że detektyw skupił się na plecach ofiary, tak jakby próbował z nich coś wyczytać. Charakterystyczny układ ran? A może jakaś tajna wiadomość? W końcu sławnego geniusza nie wzywają do byle wypadku. Holmes odwrócił się i Q poczuł na sobie badawcze spojrzenie. Krótkie, aczkolwiek Palmer miał świadomość, że ten moment wystarczył, aby go dokładnie ocenić. W sumie nawet nie musiał oceniać dokładnie. To że nie powinien tutaj być odgadłoby nawet dziecko.
Nie liczył na żadne ciepłe miłe słowa od detektywa, łudził się tylko, że może nie zostanie przesadnie zganiony. Zanim jednak zdążył jakoś się odnieść do krótkiego komentarza detektywa, na scenę wszedł kolejny "aktor", tak zaabsorbowany swoją rolą, że nie zauważył ich obu. Gdyby nie pewność z jaką podszedł i mruczane pod nosem szczegóły zabójstwa, powiedziałby, że to też jakiś przypadkowy przechodzień, zwłaszcza, że trzymał kubek całkiem niezłej kawy z lokalu na niższym piętrze. Zabawne, że podirytowany teraz Holmes doszedł do podobnego wniosku. Być może bardziej obaj skupią się na samych sobie i na ofierze, a Q będzie mógł dalej spokojnie obserwować całe to zdarzenie.

Najwyraźniej taktyka informatyka działa, bo Sherlock, przynajmniej na ten moment, o nim zapomniał. Nie należało to traktować jako coś złego i obraźliwego. Raczej przeciwnie, nawet jako komplement – po prostu nie jest się tak irytującym, że znika się gdzieś w otoczeniu. Oczywiście to mogło być za sprawką kogoś, lub czegoś co przyciągnęło większą uwagę detektywa, co zdarza się często. Umiejętność ignorowania tego co dzieje się wokół bywa bardzo często bezcenne. Zwłaszcza w jego pracy – tylko czasem przysparza kłopotów.
Nie mógł powiedzieć, że był zaskoczony. Przyzwyczajony do obelg, czasem świadomie do nich prowokował, byle tylko sobie w jakiś sposób ulżyć. Dlatego wiedział, że jeśli zirytuje tego drugiego… detektywa, może liczyć na rewanż. Ba, nawet gdzieś w głębi był ciekaw odpowiedzi, o ile by ją dostał, co często się nie zdarzało. Zazwyczaj albo ktoś odpuszczał, albo, zaskoczony rezygnował z powodu braku odpowiedniej odpowiedzi i nienawidził z daleka.
Fakt faktem, nie znosił, kiedy ktoś w jakiś sposób najeżdżał na jego inteligencję. Jedyną osobą, która miała do tego prawo był on sam, może nawet nieobecny John, albo i parę osób. Ostatecznie – nikt obcy.
- Dobry strzelec zazwyczaj cechuje się pewną ręką. U pana może pojawić się problem – odparł prostując się lekko i podchodząc bliżej ciała – Dziękuję za ten doskonały raport tego co widać na pierwszy rzut oka. Teraz, skoro oczywistości ma pan za sobą może przejdę do szczegółów? – uniósł brwi lekko do góry. Był zirytowany i nieznany mu detektyw działał mu mocno na nerwy. Wystarczająco mocno, by uznać, że zepchnięcie delikwenta z dachu było by najlepszym rozwiązaniem. To niestety było by trochę nie na miejscu, z  resztą równowaga nie zastała naruszona, by stosować jakąkolwiek przemoc. Skarcił się za tą myśl i wrócił na ‘właściwe tory’ traktując Fincha tylko pogardliwym spojrzeniem.
- Niech mi zrobi pan tą przyjemność, kimkolwiek pan jest,  i zrobi krok do przodu. Media by się czymś zajęły i zaszczycił by pan tym, co dla wielu ludzi jest niemożliwe do zrealizowania, a więc cieszą – dodał odwracając spojrzenie na zwłoki.
Przez myśl przeszła mu nieobecność policjantów, choć z drugiej strony mógł przewidzieć, że niewiele mogli by wnieść do tego co już wiedzą. Zakładał, że monitoring raczej nic im nie powie, oprócz tego, że ktokolwiek dokonał morderstwa, cechował się ponadprzeciętną inteligencją – jak to było w większości przypadków seryjnych.  Jeśli nie we wszystkich – faktem było, że osoby, które znacznie lepiej kojarzyły fakty i zapamiętywały przypłacały zdolnościami wpasowania się w środowisko. O ile pojęcia z fizyki kwantowej były dla nich drobnostką, to normy społeczne były niepojętne. Ot, cena, za bycie spostrzegawczym.
Powinien skupić raczej na tym, kto mógłby być na tyle obeznany w temacie, by podrzucić tu swoje dzieło tak, by pozostać niezauważonym. Zapisał sobie, by zapytać się o braki prądu w przeciągu ostatnich godzin.

Jego plan działał, przynajmniej na razie. Elegancko wkomponował się w tło, nie przeszkadzając nikomu i spokojnie obserwował, jak dwójka detektywów zaczyna prowadzić grę albo raczej pojedynek na intelekt, spostrzegawczość i umiejętność dedukcji. A może nawet na cynizm i cierpliwość do kąśliwych uwag. Dwóch egocentryków skazanych na współpracę, niedobrani jak policjanci w niejednej komedii. Tylko że to nie był film, a rzeczywistość. Nie mógł się założyć, że przyjdzie ten kulminacyjny moment, w którym partnerzy przekonują się, że tak naprawdę doskonale się uzupełniają. Jednocześnie starał się zapamiętać jak najwięcej padających informacji, ciekawiło go, w jakim kierunku potoczy się śledztwo, a także jakimi metodami posługują się tacy geniusze.
Czując wibracje w kieszeni, odetchnął z ulgą, że ma wyciszony telefon. Wyjął go i odpisał na sms-a, prawie nie patrząc na ekran. Tak często pisał, że jego palce przyzwyczaiły się do układu pól z literami, a dzięki temu mógł nadal skupiać uwagę na detektywach. Jednak bycie biernym obserwatorem było dość ryzykowne, bo nawet jeśli żaden z tych dwóch by go nie wygonił, to nadal mógłby się tu pojawić ktoś z policji. A potem spędziłby resztę dnia tłumacząc się z przebywania na miejscu zbrodni. Nie chciał odpuścić, postanowił więc pokazać, że może się na coś przydać.
- Przepraszam, nie chcę się wtrącać w panów pracę, ale może mógłbym pomóc? Korzystając z mojego laptopa, sprawdzilibyśmy od razu nagranie z monitoringu? - zapytał, powoli pochodząc nieco bliżej.

Uwielbiała popisy. Jest to stwierdzenie tak pełne ironii, jak to tylko możliwe. Szczególnie, gdy była mowa o ściągających uwagę, niczym gówno muchy, wybrykach ludzi Moriartiego, lub też, samego szefa. Pieprzona diva.
Na początku myślała, że jeśli chodzi o pracę, to pana boga za nogi złapała. Podwójny agent, podwójna pensja, wygodne stanowisko i zawsze działała z ukrycia, z boku. Nigdy w centrum wydarzeń. Ale zawsze nimi kierowała. To była prawdziwa władza i taka, jaka ją interesowała. Siedź nisko, wtedy upadek tak nie boli...
Tylko, że po jakimś czasie okazało się, że Jim ma słabość do ludzi zakompleksionych tak bardzo, że nie mogą zwyczajnie zabić kogoś i podrzucić zwłok na jakiś śmietnik. Nie. Oni muszą zostawiać nad zwłokami godne Las Vegas neony, z wielobarwnymi napisami "tu jestem! jestem porąbanym psycholem! A wiecie kto jeszcze nim jest? JIM! Tak jest jestem od Moriartiego! YOLO!"
Tak to czasem widziała. Myślała wtedy o Syberii. Jakie tam wszystko było proste. Niedźwiedź był idealnym wyjaśnieniem na wszystko. Ale ci tutaj i niedźwiedzia by popsuli. Bo w miśka porywającego muzyka i wyszywającego na nim cholernymi strunami nuty to i największy alkoholik w Czelabińsku nie uwierzy.
Wlazła na dach, minęła taśmy i powstrzymała chęć zabrania Q do zoo, a konkretnie do wybiegu z misiami.
- Witam państwa, dziękuję za utrudnianie śledztwa i zacieranie śladów... - powiedziała nieco umęczonym tonem, odbierając teczkę od jakiegoś policjanta który właśnie nadbiegł, robiąc sobie krótką przerwę w niekończącym się lunchu.
Aria już z daleka widziała co się kroi. I dobrze, detektywi byli tak zajęci puszeniem przed sobą pawich ogonów, że łatwiej będzie ich zwieść. - Biegłego widzę, jeszcze nie ma?