Dzień jak co dzień, chciałoby się rzec. Dla Harvey'a każdy dzień był taki sam od kilkunastu już lat, odkąd ktoś wyrwał mu to, co było dla niego najcenniejsze. Przestał już liczyć dni, zresztą gdy większość czasu spędza się, kolokwialnie mówiąc, na bani, zorientowanie się w aktualnej dacie i dniu tygodnia może być trudne. Wystarczyło, że pamiętał. Bo tego, co stało się jego synowi, nie może wyprzeć ze świadomości. Teraz już nawet nie chce. Przynajmniej daje mu to jakąś motywację do działania.
Właśnie, działania. Któregoś dnia przyszła do niego tamta kobieta... Och, mniejsza o to, jak się nazywała. Syn zaginął, przecież był grzeczny, nie wpadł w złe towarzystwo, nie byłby zdolny... Ech, ile to już takich historii słyszał? Zawsze kończyły się tak samo, dziwił tylko fakt, że ciała wciąż jeszcze nie znaleziono. Harvey był pełen podziwu dla sprawcy morderstwa, bo co do tego nie miał żadnych wątpliwości. Miał doświadczenie wielu lat w wydziale zabójstw, nie był naiwnym amatorem - no i miał instynkt. A instynkt mówił mu, że ma do czynienia z grubszą sprawą. Niecodziennie trafia się przecież na trupa nie do znalezienia.
Powoli wchodził na swoje trzecie piętro, po wspięciu się na samą górę odetchnął głęboko, w myślach przeklinając brak windy i jego durnowate pomysły, żeby zamieszkać w cichej, spokojnej okolicy. Przecież od początku wiedział, że nie da rady żyć bez codziennej dawki adrenaliny. Podobnie jak nie może obejść się bez alkoholu. Postąpił kilka kroków na przód i wtedy dostrzegł mężczyznę stojącego u jego drzwi. Zatrzymał się mrużąc oczy. Rozpoznał go z miejsca, przecież jego właśnie szukał.
- Sebastian Moran, jak go Pan Bóg stworzył... - pokręcił głową śmiejąc się rubasznie. - Doprawdy, praca tutaj ma same plusy. Od kiedy to podejrzani pukają do drzwi poszukujących ich detektywów? - przechylił głowę na bok obserwując pułkownika uważnie. Więc rozpytywanie się o niego nie było takim złym pomysłem, jakby się wydawało...

Harvey przeniósł wzrok z rozjaśnionej uśmiechem twarzy mężczyzny na jego, wyciągniętą ku niemu dłoń. Uścisnął ją dość niepewnie, na oko oceniając, że nie miałby z nim za wiele szans w razie potencjalnego ataku. Mimo to uścisk był mocny, a i jego zmęczoną przedwczorajszym przepiciem twarz przyozdobił szeroki uśmiech znikający gdzieś w obfitym zaroście.
- A owszem, Finch we własnej nieskromnej osobie. - wyminął go podchodząc do drzwi. - Ci, co tu przychodzą, zwykle wiedzą, czego i od kogo chcą.
Wcisnął niewielki klucz do zamka, przekręcił dwa razy i już po chwili drzwi stały otworem przed nieoczekiwanym gościem. - Jeżeli i pan to wie, to zapraszam.

Parsknął śmiechem wieszając skórzaną kurtkę na wieszaku, do której po chwili dołączył kapelusz.
- Panie Sebastianie, taka rola detektywa - dowiadywać się czegoś, bez wiedzy podejrzanego. - odparł z całą szczerością, na jaką było go w tej chwili stać. Wskazał mężczyźnie miejsce na kanapie, a sam zaczął podwijać rękawy i tak pomiętej koszuli. - Doceniam, że mówi pan wprost, więc odwdzięczę się tym samym. Wiem, że to pan zabił, mniej więcej orientuję się kiedy, a ostatnie informacje ujawniły mi odpowiedź na pytanie dlaczego. Nie mniej jednak podstawą mojej umowy ze zleceniodawcą jest odnalezienie przedmiotu tej umowy. Zatem pytam, gdzie jest ciało? - uśmiechnął się promiennie, tym razem wskazując na wpół opróżnioną butelkę whisky na stole. - Napije się pan?

[Finch] - Cóż... widać nie można uniknąć konfliktu interesów. - westchnął opadając na zasłonięty wełnianym kocem fotel. Na stoliku przed sobą postawił niską szklankę z lodem i wypełnił ją szkocką do połowy. - Więc o jakie informacje nie powinienem był pytać? - spojrzał na niego unosząc lekko kącik ust. Kwestię ciała postanowił zostawić na później.

Ta jedna wzmianka spowodowała, że dłoń ze szklanką zadrżała, zatrzymując się w połowie drogi do ust. Na krótki moment w oczach mężczyzny pojawił się chłód, a  w myślach stanął bardzo wyraźny, mimo upływu lat, obraz bezwładnego okrwawionego ciała, wiszącego nakłute na hak u sufitu. Tego wspomnienia Harvey juz nigdy się nie pozbędzie, choćby nie wiadomo ile whisky miał wypić.
- Doskonale się pan przygotował, panie Moran. - jego głos przybrało suchy ton i zaraz potem wychylił znaczną część alkoholu na jeden łyk. - Brawo. Więc wie pan, że w żaden sposób nie potępiam pańskich działań, wręcz uważam, że dobrze się stało.

- Osłabić? - powtórzył może z lekką drwiną, rozpierając się wygodnie w fotelu. Przez chwilę przyglądał się bursztynowej barwie alkoholu rozlewającego się po ściankach. Powoli pokręcił głową, nie chciał nikogo osłabić. Każdy miał prawo rozpamiętywać przeszłość na swój sposób, sam Harvey szukał zapomnienia. Stąd alkoholizm, stąd niemal rozpaczliwe szukanie zajęcia. A tak się składa, że dopytując się za informacjami na temat Sebastiana Morana, natrafił na inne, nie mniej istotne. Dlatego pogrzebał głębiej, wiedział czym dla mężczyzny jest strata rodziny, był przekonany, że prędzej czy później ptaszek przyfrunie do klatki. Nie pomylił się.
- Co do ciała... Od jego znalezienia zależy reszta mojej pensji, w umowie mam znalezienie ciała, nie mordercy. - westchnął biorąc jeden łyk. - Dwa, każdy ma swoją sieć informatorów, wystarczy dobrze ich opłacać. Albo coś na nich mieć. - uśmiechnął się machinalnie. - Jeden z nich doniósł mi, że te zabójstwa, których ostatnio pełno wokół, mają wiele wspólnego z pańskim środowiskiem. Co powinno zainteresować pańskiego szefa.

- I to drugie właśnie miałem na celu, sam pan sobie odpowiedział. - przyznał obserwując mężczyznę ukradkiem. Ech, rany na duszy, wspomnienia.... Tego nie można się pozbyć, ot tak strzelić palcami i zapomnieć. Może dlatego w jakiś tam sposób czuł nikłą, bo nikłą nić porozumienia z człowiekiem siedzącym tutaj w jego towarzystwie. Niebezpiecznym człowiekiem, takie zdążył wyciągnąć wnioski. Jednak jego propozycja sprawiła, że na twarzy Harvey'a odmalował się lekko kpiący uśmieszek.
- Połączyć siły? Nah... - pokręcił głową. - Gdyby ktoś powiązał mnie z pańskim szefem, w wielu miejscach miałbym już spaloną pozycję. A na to nie mogę sobie pozwolić. Chociaż, biorąc pod uwagę to, jak skutecznie Holmes ściąga na siebie uwagę medialną, pewnie wiele uszłoby mi płazem. - roześmiał się pod nosem i poprawił w fotelu. Nie mógł jednak zaprzeczyć, że pewna współpraca mogłaby się okazać korzystna dla obu stron.
- Często zgłaszają się do mnie ludzie, którzy z wiadomych powodów nie chcą lub nie mogą pójść z problemem na policję. Płacą hojnie, nie tylko pieniędzmi. W tych czasach cenniejsze są informacje, a zdaje się pański przełożony ma tego świadomość.