-Trzy dni. Minimum - odpowiedział szybko. Czasem miał poczucie, że to trwało dłużej, a czasami - że krócej. Starał się trzymać więc szacowanej liczby dni by nie pozwolić sobie na dezorientację, panikę, czy inne niepożądane... zjawiska. - Na pewno zdajesz sobie sprawę, że mnie szukają. Przygotowałaś się na to? - zapytał z ciekawości niemal pewny tego, że nie uzyska od niej odpowiedzi. Na pewno się zabezpieczyła. W końcu przygotowała się do tej zemsty. Znalazła sobie alibi - miała plan.

Zastanawiał się, czy właśnie nie planowała go wypuścić tuż po tym, jak go uzależni i postarać się, by inni nie uwierzyli w jego zniknięcie. Musiała dość dobrze znać jego sytuacje odpowiednio wybierając okazję. Dobrze, to zawężało liczbę podejrzanych.
- Taki jest twój plan? Sprawić, żeby uwierzyli w mój nałóg? - zapytał spoglądając na nią. Odrzucił jednak tą teorię. To było trochę nieprzemyślane. On nigdy nie uciekał od problemów. Nie w tak melodramatyczny sposób. Po śmierci El i porwaniu Nico raczej starał by się powstrzymać to, co się działo - nie sięgać po narkotyki. I wierzył, że inni o tym wiedzieli. Chociaż kiedy brał przy sprawie Magnussena byli zdziwieni.
Albo po prostu starała wmówić mu, to, że nikt go nie szuka. Wiedział, że jego zniknięcie rozwiązało by wiele problemów - niestety kolejne przedstawienie z nim jako trupem w roli głównej odpadało - ale to co podsunęła nieznajoma było dość dalekie od prawdy, tak myślał. Musiało być.

Uniósł brwi do góry słuchając jej. Zwykła zemsta, którą miał sobie zapamiętać - jeśli przeżyje. Widząc, jak się podnosi i kieruje w stronę gdzie była zimna woda skrzywił się i odruchowo zwinął zasłaniając głowę. Wystarczy, że to przetrwa. Dzisiejszą 'sesję'. I jutrzejszą. I kolejną. Potrafił to zrobić. Wystarczyło, że szczenie zamknie się w jednym ze specjalnych pokoi z pouczającym Mycroftem, czy rzucającym wskazówkami jak przetrwać Johnem lub Molly.
Spiął się, kiedy poczuł zimno. I tak był już wyziębiony, teraz czuł się jakby woda była milionem niewielkich szpilek wbijających się w jego skórę. Wziął głębszy oddech i łypnął na nią. Jeśli ją schwyta postara się, by trafiła do najgorszego miejsca bez szansy wydostania się, odetnie od świata. Zemści się nie zwalczając ognia ogniem.
Zacisnął zęby widząc, że znowu sięga po kabel. Ten element przebywania tutaj lubił najmniej. Choć trwało krótko, upośledzało na jakiś czas jego mięśnie, odbierało możliwość poruszania się i co najgorsze - bolało. Ta seria... wstrząsy były krótsze niż dotychczas, ale liczne i wyczerpujące. Z każdym kolejnym liczył na to, że to będzie ostatni. Nie czuł nawet kiedy kobieta wbiła mu igłę w rękę, która zdawała się ważyć więcej niż zwykle. Oddychał płytko zaniepokojony rytmem bycia serca. Przez chwilę miał wrażenie, że się zatrzyma odmawiając dalszej współpracy. Kiedy to się nie stało, ba poczuł jak ból powoli odpływa, tak samo jak chłód, otworzył oczy i podniósł spojrzenie. Starał się skupić na tym co mówi. W chwili, gdy zamknęły się za nią drzwi, już na dobre, zamknął oczy pozwalając sobie odpłynąć. Swoim towarzystwem przejmie się jeśli się obudzi. Teraz i tak nic nie był w stanie zrobić.

Poczuł coś przy stopie. Uniósł lekko ramię i spojrzał w tamtą stronę dostrzegając jedno, spore zwierze. Jęknął cicho. Przez chwilę zastanowił się co zrobić. Nigdy nie wiadomo jak zwierze zareaguje. Podciągnął nogi wyżej. Ewentualnie później szczura wykopie.

Szczur użarł Sherlocka w piętę.

Stopnie schodów pokryte były grubą warstwą kurzu. Znak, że nikt nie wchodził na górę, więc nie ma czego tam szukać. Przez chwile przyglądał nie niewielkiej ilości szarego, lepkiego pyłu na swoim placu, by w końcu go zdmuchnąć. Podniósł się obrzucając spojrzeniem brudne ściany, z których miejscami odpadał tynk.  Zaczynał wątpić. Przecież mógł się pomylić, tak bardzo chciał znaleźć brata, że wziął pod uwagę pierwszą rzecz, jaka dopasowała się do jego przypuszczeń. Kierowanie się emocjami to cholernie zły pomysł, zwłaszcza w takich sytuacjach. Uniósł wzrok śledząc wzrokiem lecącą muchę. Problem w tym, że czasami nawet on nie potrafił wyłączyć emocji. Może nie chciał się do tego przyznać, ale martwił się. Jakaś niewielka cząstka jego świadomości szalała teraz zdenerwowana próbując za wszelką cenę dopasować do siebie wszystkie części układanki. I usilnie chciał, żeby jego brat tutaj był. Albo nie chciał się mylić, albo chciał go po prostu znaleźć. Sytuacja ze zniknięciem Nico... to była jego wina. Zagłuszał sumienie jak tylko potrafił, nawet wychodziło. Właściwie to nawet nie było osobiste, przez lata dzieciak był dla niego tylko szczegółem, numerem konta bankowego, na które wpłacał pieniądze. A Sherlock... To było inne, uderzające... Po raz pierwszy od dłuższego czasu Mycroft Holmes pomyślał o sobie jak o potworze, nie lepszym od Moriarty'ego.
Wtedy coś sprawiło, że znieruchomiał i w jednej chwili utkwił spojrzenie w podłodze. Ktoś był na dole, usłyszał jakiś łomot. Drzwi do piwnicy, znalazł się przy nich w sekundę czując nikłą szansę. Z bronią w pogotowiu ostroznie otworzył i tak już zniszczone drzwi spoglądając w ciemność. Po omacku odnalazł włącznik, chybocząca się w dole żarówka rozbłysła zimnym światłem. Przeszedłszy dwa, może trzy stopnie zatrzymał się nasłuchując. Ktoś szamotał się, jakby związany lub uwięziony, słyszał charakterystyczne popiskiwanie. Szczury. A potem ten niemal niedosłyszalny pomruk, który sprawił, że resztę stopni przeskoczył w kilku susach zatrzymując się dopiero dwa kroki przed klatką, a po jakimś czasie do jego uszu dotarł jakiś stukot. Broń wysunęła mu się z dłoni, a on sam odetchnął głęboko.
Widział już nie takie rzeczy, własnego brata w nawet gorszym gównie niż teraz. Tylko, że wtedy Sherlock sam do tego doprowadzał, sam był sobie winien, a teraz... teraz był tylko niczym zwierzyna uwięziona w klatce. Dosłownie.
Znowu ten pisk. Szczury. Odkopnął tego będącego najbliżej, dwa pozostałe odstraszył krzykiem. Potem przypadł do klatki i zaklął siarczyście zauważając kłódkę.
- Sherlock.. spokojnie, jestem tutaj...  - spojrzał na brata czując dziwny ucisk w środku. Jakiś głosik w jego głowie własnie stwierdzał, że to jego wina. Kolejny głęboki oddech, musi jakoś go z tego wydostać. Wrócił po broń.
- Odsuń się. Zaraz cię stąd wyciągnę, tylko się odsuń. - nawet nie zauważył, że głos mu drży. Wymierzył w kłódkę i oddał dwa krótkie strzały. Huk wystrzału  był ogłuszający, Mycroft zapomniał już tego nieprzyjemnego uczucia. Znowu znalazł się przy klatce, na szczęście już otwartej.
- Hej.. .spójrz na mnie, Sherlock. Słyszysz? Spójrz na mnie. Zabieram cię stąd. - wyciągnął ręce w jego stronę. Im szybciej stąd znikna tym lepiej. I gdzie jest ten cholerny Lestreade?!

Sherlock zamknął oczy i zacisnął zęby słysząc poruszające się gryzonie. Zaczął już nienawidzić tych małych zwierząt, na które wcześniej nie zwracał uwagi. Było ich pełno w ściekach - którymi udało mu się przechadzać z większą lub mniejszą przyjemnością, a nawet i na miejscach zbrodni. Zwykle je ignorował - byle nie naruszały dowodów i ciała. Patrząc teraz na to z obecnej perspektywy... Zabawny zwrot akcji.
Wydawało mu się, że oprócz zwierząt usłyszał coś jeszcze. Ruch. Kroki. Obawiał się, że kobieta zmieniła zdanie i postanowiła odwiedzić go na nowo. Chociaż może zabierze stąd przeklęte szczury. Przynajmniej na ten czas, kiedy tu będzie, żeby przypadkiem nie zniszczył jej gumowych butów. Istniała też inna opcja. Bardziej pozytywna i wyczekiwana. Choć mało realna. Z doświadczenia wiedział, że w porwaniach/zaginięciach najłatwiej jest odnaleźć ofiary w tych pierwszych godzinach. Później trop znikał, był zacierany. Z jego kalkulacji wychodziło, że był tu nie krócej niż trzy dni. To dużo czasu. Starał sobie przypomnieć jak to się stało, ale czuł blokadę... to nie był zanik pamięci, po prostu musiał do wspomnienia dojść okrężną drogą. Ah tak, ciemna uliczka, ból głowy. Stary, dobry sposób. Głupi sposób, na który dał się złapać. Jak mógł być tak nieostrożny?
Skulił się. Heroina najlepiej działała na początku, potem efekty stawały się słabsze. Powoli na nowo zaczął odczuwać chłód i zmęczenie.
Potem usłyszał głos. Głos, który definitywnie należał do jego starszego brata. Brzmiał inaczej niż zwykle. Otworzył oczy by się upewnić i zmrużył je widząc broń. Nie pamiętał Mycrofta z czymś innym niż parasolka. Kiedyś żartobliwie myślał, że było tam ukryte ostrze - broń dla dżentelmenów. Idealnie pasowała by do jego starszego brata. Zasłonił uszy, kiedy dotarło do niego to, do czego potrzebne - w tym momencie - były kule. Skrzywił się lekko słysząc znajomy odgłos wystrzału. Dopiero teraz do niego dotarło, że już po wszystkim. Wziął parę głębszych oddechów. Koniec z zimną wodą, z rażeniem prądem. Z heroiną... tu może być problem.
Spojrzał na Mycrofta słysząc znowu swoje imię. Chciał mu coś powiedzieć, ale nie wiedział jak zareaguje. Ani czy zdoła coś z siebie teraz wydusić. Milczał więc i pozwolił by go stąd wyciągnięto. Miał nadzieje, że nigdy więcej tu nie wróci.