Obserwował ją. Nie z zainteresowaniem, raczej z obrzydzeniem. Albo z nienawiścią lub czymś pomiędzy tym. Zmienił pozycje by lepiej ją widzieć.
- Odpowiedziałem. Nie słyszałaś? - zapytał przechylając głowę na bok. Przestało mu zależeć na tym, kim jest nieznajoma. Czy to miało teraz znaczenie? Nie pozwoli mu to się uwolnić, a i tak nie potrzebowała więcej informacji by ustalić po co tu jest. Narobił sobie wrogów, ot co, i ktoś postanowił się na nim odegrać. Cokolwiek by to było - przeszkadzało. Nie wiedział ile tu już jest i dopiero teraz uświadomił sobie, że na ten moment wypadł z gry. Na jak długo?
Wziął głębszy oddech. To nie było ważne. Liczy się tu i teraz.

Sherlock odsunął się najdalej od niej w miarę możliwości. Naprawdę chciał stąd wyjść. Czas płyną wolniej niż zwykle a na samą myśl o kolejnych godzinach spędzonych w tym miejscu. Czy w ogóle ktokolwiek zauważył jego nieobecność? Szukają go?
Krzyknął po raz kolejny rażony prądem. Ból był nie do zniesienia, tracił kontrolę nad ciałem. Kiedy znowu wstrzykiwała mu narkotyk nawet się nie opierał. To była ta przyjemniejsza część przebywania tutaj. Z resztą i tak nie miał siły. Był pewny, że nie ustał by sam na nogach gdyby miał taką możliwość. Obserwował jak zawartość strzykawki powoli znika. Zamknął oczy - potrafił wytrzymywać długo bez snu w czasie pracy. Przy ciekawszych sprawach bił rekordy wspomagając się kawą - ku rozpaczy Johna. John musi być wściekły, że tak łatwo dał się złapać. Ale i też zmartwiony.
- Doskonale wiem, co starasz się zrobić - powiedział cicho.

Wiedział co się dzieje. Sam był uzależniony od morfiny, przechodził przez odstawienie narkotyku, ale w specjalnie przystosowanym do tego szpitalu, z lekarzami, którzy dbali, by to było jak najbardziej znośne. Oczywiście nie udał się tam z własnej woli. Ingerencja starszego brata - jak zwykle. W głębi jednak wielu mu zawdzięczał. Miał wtedy poczucie kontroli nad nałogiem. Uważał, że mógł skończyć kiedy tylko chciał. Co mijało się z rzeczywistością. Później, owszem, potrafił się kontrolować, znajdować zajęcie i opanowywać nawet, kiedy zdarzało mu się pracować w obecności innych narkomanów.
Tyle, że morfina różniła się od heroiny. Czuł... strach? Starał się go zablokować.
- To bardzo osobiste. Twoja zemsta. Długo nad nią myślałaś? - odpowiedział.

Pokiwał głową na boki.
- Nie mszczę się. Na pewno nie w sposób jaki myślisz - odpowiedział powoli i zatrzymał na niej wzrok. Przynajmniej nie za siebie, nie lubił zwalczać ognia ogniem, to było bezsensu. Raz stracił kontrolę i to nie kończyło się dobrze ani dla niego, ani dla Nico - Dlaczego miałbym się mylić? - dodał szybko podejmując temat. Wizja zamkniętej kobiety sprawiała, że było mu lepiej na nią patrzeć. Czuł się w miarę dobrze. Przez narkotyk przestał odczuwać ból i chłód, rozluźnił się. Wciąż odczuwał zmęczenie, jednak nie tak bardzo jak wcześniej.
- Jesteś siostrą kogoś, kto przeze mnie skończył w więzieniu? Wydaje mi się, że to odpada. To coś... większego

Zamknął oczy. Narkotyk zamraczał jego umysł. Morfina pomagał mu poukładać myśli, mógł swobodnie pracować po zażyciu jej. Heroina była jednak silniejsza, czuł się tak jakby był w innym miejscu, był odprężony i z trudem śledził biegł własnych myśli.
- Ja cię widzę. To wystarczy - powiedział biorąc głębszy oddech - Jeśli to nie starczy Scotland Yardowi, starczy mojemu bratu. Sądzę, że nie spodoba mu się to, że podajesz mi heroinę - dodał otwierając oczy i wbijając w nią spojrzenie. Zwykle nie uciekał się do zasłaniania wielkim, starszym bratem. Czasem jednak jego nazwisko wystarczało, by odstraszyć co poniektórych lepiej poinformowanych przestępców.
- Może chodzi ci o śmierć? - zapytał.

Każda próba sprowokowania jakiejkolwiek reakcji spełzła na niczym. Delikatna i ostrożna próba. Byle nie przekroczyć niewidzialnej granicy. Kobieta pomijała pytania jakie jej zadawał, ba, wydawało się nawet, że nie docierały one do jej umysłu. Potrafiła to skutecznie kontrolować. Mógł założyć, że miała w tym doświadczenie?
Nie odezwał się. To bez sensu. Kiedy stąd wyjdzie, udowodni jej jak bardzo się myli. To w pewny sposób podtrzymywało go na duchu.
Kolejną dawkę zimnej wody i fali bólu zniósł lepiej niż poprzednio. O wiele lepiej. Wcześniej się tego bał. Teraz w najzwyczajniej się przyzwyczaił. To sprawiło, że przypomniał sobie Serbię. Wtedy też najgorszy - wbrew pozorom - był początek. Kiedy musiał dostosować się do nowej sytuacji. Potem tylko obrażał ku swojej uciesze kolejnych śmiałków, którzy chcieli się czegoś od niego dowiedzieć. Skoro wtedy mu się udało, uda mu się i teraz.
Zamknął oczy czując ukłucie igły. Czuł, jak narkotyk miesza się z krwią i dociera do każdej komórki w jego ciele. Pozwolił sobie odpłynąć.

Udało mu się w jakiś sposób zasnąć. Zmęczenie i narkotyk zrobiły swoje. Przynajmniej zyskał odrobinę cennej energii, która pozwoli mu lepiej myśleć i, co najważniejsze, przetrwać. To kwestia czasu - wydostanie się z tego miejsca i tylko od niego, od jego woli, będzie zależało w jakim stanie. Nieznajoma była tylko przeszkodą, którą musiał pokonywać przy każdej okazji. Lub omijać - innymi słowy - nie dać się.
Był pewny, że był tu dłużej niż dwa dni. Być może trzy. To dolna granica. Raz zdołał się przebudzić i nieskutecznie próbował otworzyć klatkę. Nie był specjalnie zdziwiony, warto jednak było próbować. Przysnął po raz kolejny ignorując chłód.
Ze snu wybudziła go woda. Otworzył szeroko oczy i oddychając głęboko spojrzał na kobietę. Uspokoił oddech.
- Mam doświadczenie.

- Zadajesz głupie pytanie - odparł lekko unosząc głowę - Albo zapomniałaś, z kim masz do czynienia - dodał krzywiąc się. Oczywiście, że wiedział. Jego wiedza na temat narkotyków była dość szeroka. Nie dotyczyła tylko wiedzy książkowej, ale i własnych obserwacji. Heroina często uzależniała już od pierwszego użycia. Nie wiedział, jak bardzo wpłynęła na niego. Praktycznie, kiedy tylko zaczynał odczuwać, że przestawała działać, pojawiała się ona, z kolejną dawką. Nie minęło dużo czasu, być może fizycznie bardzo się nie uzależnił. Miał taką nadzieje. Odstawienie narkotyku w tych warunkach nie za bardzo mu się podobało.
Chociaż, z drugiej strony, będzie miał swojego rodzaju detoks za sobą. Może zdoła uniknąć odwyku. Tego obawiał się najbardziej. Leczenia, straconego czasu, tego, jak będą na niego patrzeć inni. Nigdy się nie przejmował zdaniem innych. Powinien dostać order najgorszego ojca roku: Nico uciekł od narkomani matki wprost w objęcia Moriartiego i nowy nałóg Sherlocka.