To prawda ,że Sherlock lubi się chować w wierzy ? -zapytała z uśmiechem ,zdecydowanie pół żartem .

Roześmiała się głośno z powodu odegranej przez Mary scenki . Raczej nie spodziewała się ,by to co ludzie gadają o Sherlym było prawdą ,a Mary tylko ją w tym utwierdziła. Była bardzo ciekawa o co zapyta Cecil. Jest dziennikarzem więc pewnie o polityków.

Uśmiechnęła się szeroko widząc żywe zainteresowanie w oczach Cecila. Oho, łatwo było poruszyć czułą, dziennikarską strunę. Wymieniła spojrzenia z Is zanim podjęła temat.
- Otóż to, niezła z niego wizytówka Londynu. Gdyby na ciebie spojrzał, pewnie wykryłby choroby o jakich nie miałeś pojęcia, albo co jadłeś wczoraj na kolację - wzruszyła ramionami - Nikt nie wie, jak to robi. Tak samo z samobójstwem - nigdy w pełni nie potwierdzono sposobu w jaki to wszystko zorganizował. A sława opadła, bo przykładny detektyw ma pracę za żonę.
Klepnęła przyjacielsko Is po ramieniu zachęcając ją do własnego komentarza.

W ich wypowiedziach nie znalazł zbyt wiele nowych czy przydatnych dla siebie informacji. A już zdecydowanie za mało, by zaspokoić jego ciekawość... jeśli to w ogóle było możliwe. Z drugiej strony, ile dwie przeciętne mieszkanki Londynu mogły wiedzieć o skrytym detektywie, unikającym uwagi mediów?
- Bardzo bym chciał go kiedyś poznać osobiście. Chociaż wiem, że na wywiad niestety nie mam co liczyć - westchnął. - A coś mi się obiło o uszy, że ten jego wróg, no... - zawiesił głos celowo, bo doskonale pamiętał nazwisko. Chciał wiedzieć jak najwięcej, ale zbytnie zainteresowanie Najgroźniejszym Człowiekiem Londynu mogłoby zostać różnie odebrane. Pstryknął palcami, jakby właśnie sobie przypomniał. - Moriarty, tak? Popełnił samobójstwo razem z Holmesem, ale podobno wrócił? Albo to nie on, tylko jego brat bliźniak?

- Pewnie jest w takim razie bardzo zajęty. Z drugiej strony - to daje mi całkiem spore szanse minięcia go na ulicy czy spotkania na miejscu zbrodni. Cóż, nie od dziś wiadomo, że media zarabiają na ludzkiej tragedii. Ale proszę, nie naklejcie mi przez to etykiety cynika bez krzty empatii. - Uśmiechnął się lekko, doskonale ukrywając lekkie rozczarowanie. Nietrudno było mu wyczuć, że Rysia nie uwierzyła w jego znikomą znajomość tematu. A to znaczyło, że teraz ciężej będzie zdobyć jej zaufanie. Trudno. Bo dzięki temu przekonał się o jej ostrożności. Jeśli pilnie słucha i uważa, by nie powiedzieć za dużo, to znaczy - coś wie! I nie zdradzi tego tak łatwo i szybko. Dobrze. To wyzwanie. I sprawdzian cierpliwości. Ale także dowód, że nie ma do czynienia z byle małolatą. Chce ją mieć po swojej stronie. O drugiej wciąż wiedział za mało.
- Jeśli mówisz o tym całym "Did you miss me?" to tak, chociaż tylko na Youtube i w wiadomościach. Wiele bym dał, żeby cofnąć się w czasie i być w tamtym momencie w Londynie. O wiele bardziej wolałbym się zajmować taką sprawą niż wysłuchiwać kolejnych obietnic wyborczych od jakichś lokalnych polityków. No ale tak to jest, jak się słucha rodziców, a nie serca i wierzy, że lepiej i bezpieczniej zajmować się polityką niż wiadomościami bieżącymi. Do tej pory wystarczało mi, że mam swój własny program, dlatego sprawy powiązane z Sherlockiem zawsze odkładałem na dalszy plan, jak ciekawostki - wyznał szczerze. Co chwilę przyglądał się obu dziewczynom, bo choć co prawda nie miał zdolności dedukcji godnej Holmesa, to jednak praca z ludźmi wyczuliła go na pewne gesty. Oczywiście nie umknęło jego uwadze to, jak Isa się wobec niego zachowuje, ciekawiło go jak postąpi dalej. I czy jest zazdrosna o Rysię.

Gwizdnęła cichutko i zakołysała się na piętach.
- Może dla publicysty te wydarzenia to jak wizyta w sklepie ze słodyczami, ale u Londyńczyków zapanowała prawdziwa histeria. Idealny moment dla takich jak Kitty Riley do zasiana jeszcze większej paniki. Mam nadzieję, że nie dołożysz jadła do stołu. Co do polityki... - podrapała się po karku - Nie ingeruję w nią, mam nawet do niej niezłą niechęć, więc cieszę się że będziemy mieć nieco szerszy zakres tematów do rozmowy - dodała. "Zakres pod kontrolą" - domówiła sobie w myślach.
Obserwowała fotografa wykonującego zdjęcia młodej parze z krzywym uśmiechem, wymsknęło jej się nawet cmoknięcie rozczarowania. Z wahaniem przyjrzała się dwójce towarzyszy, zastanawiając się nad tym czy zostawić Is samą. Znała ją od niedawna ale wyglądało na to, że z pewnością da sobie radę przeciwko dziennikarskiemu misz-maszowi.
- Wybaczcie, ale nie mogę tak bezczynnie stać podczas gdy ten typek nieudolnie operuje ogniskową... O przysłonie nie wspomnę. Zaraz wracam.
Przesłała Cecilowi i Isabelli nieco słabszy uśmiech i dziarskim krokiem zbliżyła się do zgarbionego nad aparatem młodego mężczyzny. Chwilę później już dyskutowali, ona tłumaczyła mu sytuację ograniczając z trudem wykonywanie gestów, on - przysłuchiwał jej się nieco zirytowany i poprawiał hipsterskie bryle na nosie.

- Taak. -uśmiechnęła się ,po czym,zainspirowana Marysią, podjęła głosem Krystyny Czubówny- Oto Marysius Suedeus w swoim naturalnym środowisku . Charakteryzuje ją gwałtowna ,ale całkiem zrozumiała reakcja na przejawy partactwa w zakresie fotografii. Więc jeśli używasz aparatu nieprawidłowo ,lepiej zwiewaj gdzie Mycroftt rzyma pluszaki z dzieciństwa.
Dyskretnie spojrzała na swojego towarzysza i sama nieco rozluźniła się widząc jego postawę.