Słuchając Małej Wielkiej Improwizacji zmrużyła powieki tak mocno, że trudno było dostrzec spod rzęs jej jasne tęczówki, oraz pocierała palcami podbródek kiwając głową.
Pod koniec zaczęła pstrykać palcami niczym wyrafinowany "znawca" sztuki. Jednocześnie miała minę damy z dworu, która była zmuszona do przejścia się plebejskimi ulicami.
- Jesteś przyszłością artyzmu naszego narodu. Ten utwór... chwycił mnie za serce. A przez poruszenie tematu miejsca we wszechświecie poczułam się jak małe, samotne ziarenko groszku - wyszczebiotała, ale zaraz wypuściła z ust powietrze. Z niemałym smutkiem - Jakie to okropne, że tak naprawdę to wygląda, prawda?
Na jego wybuch zareagowała tylko drgnięciem ramion i przytrzymaniem mocno kubka, który po uderzeniu zbliżył się nieco do krawędzi stolika. Poruszyła czułą strunę.
- Oho - mruknęła, czując na sobie spojrzenia członków obsługi. W końcu jeden z kelnerów, wysoki młodzieniec z twarzą naznaczoną nastoletnim trądzikiem podszedł żwawo do ich duetu. Westchnął zirytowany i wetknął trzymany wcześniej długopis za ucho.
- Prosiłbym państwa o osłabienie temperamentu. Takie zachowanie przeszkadza pozostałym klientom w spożywaniu posiłku - obrócił się na pięcie i już go nie było.
- Hej, spokojnie - Mary przemówiła cicho do Quinna i zdobyła się na przyjacielskie poklepanie dłoni - To przeszłość. Cóż, chyba, że jesteś jeszcze z tym wszystkim związany... Z MI6 raczej trudno rozstać się o tak - chrząknęła dyskretnie. Wypowiadała się na temat o którym nie miała pełnej wiedzy, ale co innego mogła zrobić? - Grozi ci coś przez taki wyskok?

- Nawet nie wymawiaj nazwy Sam Wiesz Jakiej Czcionki, bo mój gust estetyczny amatorskiego grafika skręca się z bólu - odparła ponurym tonem, kładąc rękę na sercu - I daleko mi do wystraszenia, po prostu mam drażliwe ucho. Cieszę się, że sytuację masz już nawet opanowaną...
Kącik jej ust drgnął nieznacznie, kiedy cofnęła dłoń.
- Ra-acja, ciacho... - lekko klepnęła brzeg stolika rogiem karty i uniosła rękę, falując palcami w stronę innego kelnera. Gdy ten ją zauważył, zaprosiła go gestem dłoni i po cichu zadała mu pytanie postukując paznokciem w jedną z pozycji na kartce. Gdy odpowiedział, zrobiła smutną minę i dalej próbowała cicho przekonać do czegoś mężczyznę. Po jego kolejnym bezradnym pokręceniu głową westchnęła, nieco zniżyła palec i oddała kelnerowi kartę ze zrezygnowanym uśmiechem.
-  Cholerne rodzynki... nienawidzę skurczybyków...  - odchyliła się na oparcie fotela eksponując dolną wargę w ekspresji Wielkiego Niezadowolenia - Skumulowany w małych ziarenkach przysmak Belzebuba - podrapała się po policzku - Moi rodzice zawsze mi je wciskali nie wiedząc że wyrządzają mi traumę...

(Można by zastąpić to słowo murzynkiem, chociaż nie jestem pewna czy to to same. *kulinarny laik* D

- Przy okazji, Comic Sans przeżywa chyba renesans na portalach społecznościowych, ale wydaje mi się, że jest używany w odpowiednim celu. Do wyśmiewania - parsknęła lekkim śmiechem.
Na jego komentarz o rodzynkach spojrzała na niego jak na uciekiniera z wariatkowa.
- Z kim ja rozmawiam... - jęknęła przysłaniając połowę twarzy. W końcu uścisnęła jego dłoń - Ratuje cię tylko to że sama nie lubię oliwek, stary. Inaczej w tej chwili zamiast mnie byłby tu obłok kurzu. Jesteś szalony, SZALONY - mruknęła podczas uścisku i pogroziła mu palcem.
Wcześniejsze wspomnienie przez dziewczynę jej rodziców dały Mary kolejny pomysł na temat do rozmowy.
- Masz jakąś rodzinę?

Co do wyboru tematów, chyba miała do tego wyjątkowy niefart.
- Nie mam rodzeństwa, obecnie okupuję rodzicom piwnicę jednocześnie szukając mieszkania... Wiem, że mamy jakichś dalszych krewnych w Polsce, ale nigdy nie nawiązałam z nimi kontaktu - wzruszyła ramionami - To rozsądne, co zrobiłeś. Mama i tata... wiedzą tylko o moim paraniu się pracą w policji. Nie powiedziałam im o tym co działo się na przyjęciu i podczas niektórych śledztw. Sądziłam, że tak będzie lepiej - dodała ciszej, obracając w palcach saszetkę z cukrem. Schowała ją do kieszeni i puściła oczko Quinnowi - Cii, to jeden z moich zwyczajów. Posiadam już niezłą kolekcję z innych knajp.

- To tylko i wyłącznie dla ich dobra. Czasem niewiedza jest... największą z cnót - przekrzywiła głowę. Dobrze się bawiła, najwyraźniej tak wciągnęła się w rozmowę, że nie zauważyła upływu czasu. To był dobry znak. Uśmiechnęła się przyjaźnie i pokiwała ochoczo głową- Cała przyjemność po mojej stronie.
W przeciwieństwie do Quinna siedziała spokojnie, w tej samej pozie jak dotychczas, z rękami obejmującymi kubek z powoli studzącą się kawą. Swoją postawą nie zdradzała nawet zamiaru opuszczenia lokalu. Jak na obserwatora przystało, lubiła badać bliskie otoczenie jednocześnie nie będąc widocznym. Wypełniona restauracja nadawała się do tego w sam raz. A nuż dziewczyna może się dowiedzieć czegoś nowego. Postanowiła zostać tu przez kwadrans lub dwa.
Kątem oka dostrzegła zbliżającego się kelnera. Przypomniawszy sobie o zamówieniu Q złożyła dłonie jak do modlitwy i oparła na nich podbródek, po czym błysnęła rzędem zębów.
- Słuchaj... Zabierasz ze sobą brownie? Jeżeli nie - Podejmę się tej trudnej misji konsumpcji.

Czasem praca wymagała naprawdę dużych poświęceń. Nie ważne, czy właśnie świeciło słońce, które przyprawiało ludzi o udar, czy pada deszcz, powodując to, że ulice zamieniały się czasem w małe rzeczki.
W taki dzień jak ten, ponury, wietrzny i mokry, Jamie wcale a wcale nie miała ochoty wychodzić z domu. Ale cóż poradzić... Dokumenty same się nie odbiorą, trzeba po nie iść. Największy kłopot był z tym, że jej auto było aktualnie w naprawie, miała dostać je za jakieś dwa dni, a taksówkami jeździć niezbyt lubiła. Najbardziej nie lubiła ludzi, którzy je prowadzili. Cały czas starali się zabawiać pasażera rozmową, nawet jeśli widzieli, że ów nie miał na pogawędki ochoty. Kobieta przeważnie zakładała wtedy słuchawki na uszy i włączała swoją ulubioną piosenkę.
Teraz zdecydowała się pojechać metrem. Wejście do środka, zajęcie miejsca i przed siebie. Kilka stacji później, wyszła na świeże powietrze. Jej włosy rozczochrał nieco wiar, zostawiając w nich jedno pomarańczowe listko. Wyjęła je i wyrzuciła.
Kilka kroków dalej mieścił się lokal o nazwie The Rainforest Cafe. Szczerze mówiąc, kobieta nigdy tu nie była. Owszem, słyszała o tym miejscu, jednak nie miała okazji, aby tu zajrzeć. Pewnym krokiem weszła więc do środka.
Przekraczając próg, zdjęła płaszcz i odwiesiła go na wieszaku. Wzrokiem poszukała wolnego stolika, po czym zajęła wolne miejsce. Znajdowało się ono w samym kącie pomieszczenia, naprzeciwko wielkiego akwarium.
Jamie zawsze doceniała bogactwo zdobień i wystrój wnętrza, ale tera uważała, że jest tu znacznie za zielono i niebiesko. Momentami, aż raziło to w oczy. Ale co zrobić... Miejsce wyznaczone, przyjść trzeba.
Zerknęła na zegarek. Mężczyzna zjawił się w tym samym momencie, w którym podniosła wzrok. Usiadł naprzeciwko niej i położył teczkę na stoliku, bez zbędnych słów.
Wiedziała, że musi podpisać to i owo, część oddać, część zatrzymać dla siebie. Tak było zawsze. Chwyciła więc za czarny długopis i złożyła kilka parafek. Pif paf i sprawa załatwiona.
Mężczyzna skinął głową, podnosząc się. Chwycił za teczkę i wyszedł tak samo szybko jak się pojawił.
Z dziwnymi ludźmi pracuje Moriarty. - pomyślała i rozejrzała się po sali. Nie wyglądałoby to za ciekawie, gdyby ona sama również nagle wstała i wyszła, postanowiła więc zostać i zamówić coś dobrego. Na przykład kawę i ciasto.
A lokal powoli zaczynał się zapełniać i chwilę później zostało wolne miejsce tylko naprzeciwko niej.

Czekała chwilę, po czym podeszła do lady, by zamówić kawę i szarlotkę.
Mężczyzna, który ją obsługiwał, przyjął właśnie zamówienie od Sherlocka, obok którego Jamie właśnie stała. Zerknęła na niego ukradkiem, po czym przeniosła wzrok na akwarium znajdujące się naprzeciwko nich.
Jakaś kobieta stojąca obok Sherlocka, niechcący potrąciła szklankę z wodą, która pomoczyła kawałek koszuli i płaszcz detektywa.

(wybacz, ale troszkę trza rozwinąć )

A kobieta chyba nic sobie z tego nie zrobiła, bo tylko spojrzała na detektywa i po prostu wyszła.
Jamie obserwowała tą scenę może z lekkim rozbawieniem, po chwili jednak uznała, że było to bardzo nieuprzejme, nie powiedzieć nawet głupiego "przepraszam".
Popatrzyła na wychodzącą kobietę i sięgnęła po chusteczki, by podać je Sherlockowi, aby mógł chociaż troszkę wytrzeć rzeczy.
- W tych czasach ludzie potrafią być naprawdę nieuprzejmi - zauważyła, przenosząc na niego wzrok.