- Ooo! Może ja tak specjalnie, może to następny krzyk mody? - napuszyła się i zaraz zaśmiała pod nosem, ścierając piankę rogiem serwetki - Dziękuję.
Jak na razie restauracja spisywała się na medal. Niezły klimat, miła obsługa. Nawet ruch nie był tego dnia wzmożony, co pozwalało się skupić na rozmowie.
Mary zmierzyła wzrokiem zawartość swojego kubka.
- Tak nie można, robimy uczciwą wymianę - prędko, kulistym ruchem zamieniła naczynia - Próba zaufania, czy żeśmy się nie otruli - dodała z uśmiechem -  Skoro tak mówisz... Chociaż ostatnio nasze interesy mogą trochę kolidować. Mniejsza o to.. - beztroskim tonem głosu poinformowała Quinna o tym, że nie przyszła tu by wytykać granice, tylko spędzić przyjemny czas - To miłe, że darzysz ją zaufaniem.

Ostatnio edytowany przez Marysia Suede (2014-07-20 22:37:39)

Oparła łokieć na stoliku i wygodnie ułożyła policzek na otwartej dłoni.
- Pamiętam tą serię plakatów z celebrytami. Mieli górne wargi obsmarowane mlekiem, to chyba była jakaś akcja wciskania nabiału najmłodszym.
Ścisnęła przyjemnie chłodny uchwyt kubka otrzymanego od Q.
- A-a-a! - pokręciła na boki palcem wskazującym - Najpierw toast  za w końcu udane spotkanie - lekko stuknęli się naczyniami. Słysząc jego pozytywne słowa, uśmiechnęła się szeroko.
- Dziękuję, też mi miło, że mogę z kimś dzielić obsesję do tej ambrozji dorosłych - zanurzyła usta w napoju - Atmosfera nam się dosładza niczym kawa - zażartowała.
Gdy jego pytanie zawisło w przestrzeni, wyraźnie się nad czymś zamyśliła.
- Hm, krąg znajomych mi się poszerza, ale nikt nie przyciąga jeszcze mojej uwagi w "wiadomy" sposób - odparła, kreśląc w powietrzu palcami cudzysłowy - A jeżeli ja już kogoś zainteresowałam... Cóż,  nie w taki sposób jaki bym chciała i na pewno nie jest to ktoś pożądany.

( )

- Aaa,to nagranie - skinęła głową i podrapała się po nosie przesyłając mężczyźnie uśmiech - Nie zapisała mi się tak mocno w pamięci. Ale była bardzo retro, lubię takie klimaty. Za spotkanie pierwsze i oby nie ostatnie! - odsunęła kubek. Zapadła bynajmniej niezręczna cisza, gdyż jako koneser dobrej kawy potrzebowała skupienia by przetestować na kubkach smakowych ten gorący napój.
- Cóż, wyczuwam zaburzone proporcje w doborze pianki - odparła rzeczowym tonem, poprawiając niewidzialny monokl przy kąciku oka - Ale da się przeżyć. Co cię nie zabije, to cię wzmocni. Do kawy to pasuje idealnie.
Zlizała nieco pianki z wargi i oparła podbródek do splecionych dłoniach.
- Wiesz, czasami myślę sobie jak by to było z kimś być. Chodzić razem na spacery podczas największej ulewy, wdrapywać się na dach domu, palić tam papierosy i udawać że możemy sobie przepowiedzieć przyszłość - zaczęła rozmarzonym tonem, ale zaraz potrząsnęła lekko głową - Tylko aktualnie... hm, nie bardzo mam na takie rzeczy czas. Szkolenia, szkolenia, szkolenia.

Rozchyliła wargi eksponując swoje oburzenie i położyła otwarte dłonie na blacie z cichym stukotem. Bardziej drażliwi na hałas klienci spojrzeli w jej stronę.
- To nie tak że mi nie pasuje, kelnerowi drgnęła ręka przy trzymaniu garnuszka i dodał za dużo pianki - zmierzyła wzrokiem barczystą sylwetkę mężczyzny który obsługiwał ich wcześniej - Chyba czymś się martwi, podejrzewam problemy z żoną. Na nadgarstku ma ślad po biżuterii, prawdopodobnie bransolecie otrzymanej od wybranki. Musiał ją zdjąć, więc miał do tego powód. Do tego za często sięga po telefon  - wystawiła ocenę i zdmuchnęła niesforny kosmyk włosów z twarzy - Przepraszam, ja tak zawsze po energetyku...
Co do szkoleń, ostatnio była nieco zabiegana. Nie przeszkadzało jej to jednak, lubiła mieć czymś zajęte ręce.
- Taki swoisty trening młodego fotografa kryminalnego. Znajdzie się w tym trochę biologii jak i standardowe przygotowywanie do zostania SOCO. Rozglądam się jeszcze za jakąś szkołą. Ale wiesz, że mówiąc "nie mam czasu" próbuję usprawiedliwić swoją niezdarność w rejonach uczuciowych, nie? - wzruszyła ramionami - Wspominałeś coś o problemach... chcesz o czymś porozmawiać?

Pomilczała trochę i w końcu odchyliła się od blatu, odprowadzając kelnera spojrzeniem. Powoli się "ostudzała".
- To chyba wynik przebywania w podobnym towarzystwie, tak przypuszczam - odparła, nawijając w zamyśleniu końcówkę włosów na palec. Złapała Q na bacznym przyglądaniu się jej osobie i zrobiła pobłażliwą minę.
- Oj, przecież mogę się mylić. Sherlockowi nie dorastam do pięt. Co do pracy... staram się dobrze zagospodarować czas. Życie ma się tylko jedno, nie? Do tego to zajęcie łączy moje zainteresowania. Mimo że przygotowanie do służby kosztuje mnie dużo czasu, czemu mam nie skorzystać z szansy która może się nie powtórzyć? - przemawiała dalej z uniesionym kącikiem ust. Przy następnych słowach grymas ten delikatnie osłabł - Widzisz, łatwo się przywiązuję i boję się straty. Przy najgorszym nastroju widzę związki jako.. - przygryzła policzek od wewnętrznej strony przy szukaniu odpowiedniego określenia - ... ryzyko. Wpuszczam do swojego życia początkowo obcą osobę która może je opuścić w każdej chwili znajdując sobie mocny argument...
Sięgnęła po cukierniczkę i dosypała łyżeczkę słodkich kryształków do swojego kubka.
- Co cię zmusza do takiej opinii? Wyczuwasz jakieś sygnały? - zapytała, mieszając kawę.

- Dobry pomysł. Może jakoś go tu przywołamy. Właściwie... mam ochotę na jakieś ciacho - chwyciła za kartę, ale jej spojrzenie jeszcze wędrowało po sylwetkach kelnerów - Ach, no i deser z karty też - machnęła niedbale ręką i, przybierając pokerową twarz przeczytała listę. Po chwili pokręciła głową z uśmiechem. Lubiła rozładowywać atmosferę żartami.
- To naprawdę mądre, co mówisz. I dziękuję,  - zaczesała włosy za uszy - Boję się tylko, że porzucenie będzie boleć bardziej niż złamana na pasach noga.
Niedbale rzuciła okiem na symbole rysowane przez towarzysza na stole. Aż cicho gwizdnęła, przenosząc uwagę na Quinna. Nie była pewna czy chce on przedłużać temat, ale po to właśnie się umówili - by przeżyć dobre kilkadziesiąt minut w przytulnej knajpie i przy okazji czegoś się o sobie dowiedzieć. Poza tym, to od najtrudniejszych spraw powinno się zaczynać rozmowę. Bo potem może być tylko lepiej.
- Więc domyślam się, że to właśnie z pracy wyniosłeś tą podejrzliwość.

Ostatnio edytowany przez Marysia Suede (2014-07-22 19:51:18)

Parsknęła śmiechem i zakryła uśmiech dłonią. Zmiana głosu była dosyć niespodziewana i rozweseliła dziewczynę.
- Biedni ludzie... Są zbyt zamotani codzienną rutyną by wysilić się na choćby zalążek abstrakcyjnego myślenia - przejechała knykciem po ustach i chrząknęła cicho, wracając do karty dań. Wciąż jednak trudno jej się było powstrzymać od kolejnego chichotu - Powinieneś wydać tomik poezji.
Przy dalszej części konwersacji niczym kameleon dostosowała się postawą do podanych słów.
- Dlaczego? Nie mogłeś znieść możliwości kolejnej porażki czy wystąpiły... komplikacje? - zapytała najuprzejmiej jak zdołała, unosząc kubek do ust.