To był nudny dzień. Jena siedziała na obrotowym krześle z nogami wyłożonymi na blacie biurka i laptopem na kolanach. Poprawiała artykuł jakiegoś młodzika - dośc długi, na trzy strony. Już po pierwszej połowie zauważyła, że, cóż, tekst wcale nie jest tak dobry... Niestety, w tym miesiącu redakcja nie zyska chyba nowego pracownika.
Zasłoniła dłonią usta, kiedy wyrwało jej się głośne ziewnięcie i zerknęła z nadzieją na biurko - półlitrowy kubek na kawę był pusty.
Już miała dzwonić po kumpla, zajmującego biuro obok bufetu, kiedy usłyszała pukanie do drzwi.
- Kimkolwiej jesteś, wejdź. I tak, chcę kawę, Rudy! - zawołała pewna, że to ów znajomy. O tej porze dnia osobami, które prócz niego mogły wpaść do jej małego kąta, mógł być jedynie redaktor naczelny, bądź ktoś z recepcji. Innych gości miewała stosunkowo rzadko i zwykle, nawet jeśli był to ktoś ze współpracowników, zapowiadali się, wiedząć, że Jena dość często wybywa w teren. Lub wparzali do pokoju jak do stodoły.

Prędko zdjęła nogi z biurka aż zastukały obcasy, jednak nie była zbyt zmieszana - przeciwnie, wyszczerzyła się wesoło.
- No proszę, Jamie! Ciebie się nie spodziewałam. Wejdź, proszę i siadaj. - Wskazała jej wolne krzesło i odłożyła laptopa uprzednio, zamykając jego klapę.
- Ach, nie moge się doczekać, żeby zobaczyć, co dla mnie masz.

- A dziękuję. Staram się, żeby tu jakoś wyglądało. No dobra, zaprezentuj swoje dzieło. - Zatarła ręce i spojrzała na nią wyczekująco.

Przekrzywiła głowę i przez dłuższą chwilę w milczeniu przypatrywała się malunkowi. Upłynęła dość długa chwila zanim spojrzała znów na Jamie. Uśmiechała się.
- No, no, podoba mi się. - Zerknęła znowu na obraz. - Ekspresyjny. Będzie pasował do mojego salonu. Powiem ci, że o morzu bym nie pomyślała. Ale lubię żeglować.

Ostatnio edytowany przez Jena McMorrow (2015-12-14 21:42:02)

- Nic wartego umieszczenia na pierwszej stronie gazety! - Westchnęła i zasmiała. - W sumie to wpadłaś w idealną porę. Już tu przysypiałam.

/grr nie moge sie tu rozpisac ;;

- Hm... - Zerknęła na srebrny zegarek na swoim nadgarstku. - Na dwie godzinki mogę wyjść. No, chyba, że dostanę jakieś nagłe wezwanie. Ale wygląda na to, że sherlocki i te inne sprawy dały sobie dzisiaj spokój.
Uśmiechnęła się i wstała.

- Sama w końcu wybrałam taki zawód. Mogłabym o to samo spytać ciebie - skąd cierpliwość do bawienia się w łączenie kolorów i nakładanie ich na płótno? Każdy ma swoje zainteresowania - odparła wesoło.
Założyła jasnoszary żakiet i także wyjrzała przez okno.
- Zresztą u mnie rzadko bywa nudno. Częściej nie wiadomo w  co ręce włożyć.