- Chyba nie muszę ci mówić, co? Masz swoich ludzi wszędzie - machnął ręką, jakby chciał pokazać muzeum, w którym siedzieli. A może chodziło mu o Londyn, Anglię, Wielką Brytanię, Europę... świat? - Zniknięcie bez wieści jednej z twoich pracownic pewnie ci nie umknęło - dodał, o ile to możliwe, jeszcze ciszej niż wcześniej.
Przez krótki moment miał wrażenie, jakby kobieta po drugiej stronie hali przyglądała się Napoleonowi zbrodni. Czy możliwe, żeby ktoś ich obserwował? A może to po prostu ktoś od Jima?
Albo po prostu ma paranoję, bo nic mu się od dłuższego czasu nie udało. To nawet możliwe, że w końcu oszalałeś, słonko.
- Poważnie, nie martwiłbym się Jamie, gdybym nie miał powodów, ale od paru dni nie dała znaku życia, nawet na... hm... "nasze" - zakreślił w powietrzu cudzysłów - prywatne sposoby.
Żadnej wiadomości w schowku na broń, żadnej kartki w półce z narzędziami, niczego w szafce z dokumentami. Nic.

Zazwyczaj nie wyswiadczał przysług tak po prostu.
Poprawka, nigdy nie wyswiadczał przysług tak po prostu. Jednak dla Morana mógł zrobić wyjątek. Był w jego sieci niemalże od samego początku i lepiej było nie ryzykować nadszarpniecia dobrych relacji ze swoim najlepszym snajperem. Nie uśmiechała mu się szukać zastępstwa, gdy miał kogoś świetnego na pokładzie.
- Przypominam że praktycznie nigdy się nie mylę, Moran - uśmiechnął się pod nosem, jedynie poprawiając krawat - ale przejdźmy juz do interesów. Postaram się ją namierzyć, lecz nic ci na tym etapie nie obiecuje.  Powiedz mi o tych podejrzeniach, każdy trop w takiej sytuacji jest dobry.

Jim

Jego wzrok momentalnie podążył za niezbyt zachwyconym wzrokiem snajpera, również zauważając kobietę. Niby od niechcenia położył dłoń na broni, dając jej wyraźnie do zrozumienia czym się to skończy jeżeli nie da sobie spokoju.
Pokiwal jedynie głową na słowa Sebastiana i posłał mu spojrzenie pt. "Nie tutaj".
- Może spotkamy się potem w Sadybie? Pogadamy bez wszelakich przeszkód - bez skrępowania zerknal na kobietę, nie spuszczając ani na moment ręki z broni.


Sebastian

- Chciałbym to załatwić jak najszybciej - stwierdził ostrożnie. - Tu chodzi o Jamie, nie o mnie. Wiesz przecież, że o siebie się nie martwię.
Stwierdzenie było tu na dobrą sprawę zbędne. Mógłby sobie darować po pierwszym zdaniu. Napoleon zbrodni znał go przecież od długiego czasu i doskonale wiedział o wielu rzeczach, które Sebastian chciałby ukryć - przeszłość snajpera nie była tu wyjątkiem.
Kobieta, której twarzy nie było widać spod dziwacznego kapelutka, odeszła prawie od razu na drugi koniec głównej hali Shaft. Może nie była aż taką samobójczynią, by śledzić dwóch najgroźniejszych ludzi Londynu?

- Jak dotąd to było jedno z najlepszych miejsc, jakie miałem do rozmów - odrzekł spokojnie. - Ludzie po prostu sobie łażą, często w ogóle nic nie wiedzą, bo są zza granicy... Ale skoro radzisz je zmienić to tak zrobię - wzruszył ramionami i spróbował się uśmiechnąć.
- Co mam ci powiedzieć o... umm... Tamman Shud?

- Dwa tysiące dziewięć - rzekł w końcu po chwili, w której zamyślił się nad rozpoczęciem tłumaczenia. - Afganistan. Zresztą, wiesz kiedy i gdzie służyłem. W każdym razie były problemy z oficerami. Ba, problemy, paru z nich zostało zabitych - mówił cicho, tak żeby tylko Jim rozumiał wypowiadane słowa. - Lis i Biały. Dobrzy kumple, dobrzy dowódcy, świetni ludzie. Każdy w naszej randze był zagrożony, w chuj się baliśmy. Przy każdym z nich znaleziono karteczkę z dwoma słowami. Tamman Shud. Mam... miałem kumpla, Michaela Vexa. Był niższej rangi, ale był całkiem rzetelny w obowiązkach, więc gościa lubiłem. Zadzwonił do mnie parę dni temu. Poprosił o Grace, łaskę. Innymi słowy błagał o śmierć na nasz wojskowy sposób. Prosił o przyjazd do tego burdelu w Soho, Platinum Lace...
Wzdrygnął się i rozejrzał. Wspomnienia z wojska, choć lepsze od tych z pewnej letniej nocy, wcale nie były przyjemne. Szczególnie ten fragment, w którym dowiadywał się o śmierci kolejnych dowódców. Niby były te całe wybory i sprawę zatuszowano, ale to nie oznaczało... no właśnie, zapomnienia.

(Żeby to nie był monolog, w następnym poście reszta historii xd)

- Jest takie coś z Vexem... Przyjaźnił się z Lisem. Chuj, każdy się przyjaźnił z Lisem, ale Michael był wyjątkowo zdruzgotany, kiedy znalazł trupa dowódcy. On... zachował tę karteczkę, Tamman Shud, na pamiątkę. Kiedy przyjechałem do tego burdelu, major wszystko mi opowiedział. Pracował jako ochroniarz w tym budynku i u jednego z klientów zauważył tatuaż - popatrzył krótko na Jima - bo tamci mordercy mieli tatuaż. Trzy spirale z okiem w środku. Zaatakował instynktownie, chciał chyba pomścić Lisa... Wepchnął mu karteczkę do gardła, o ile dobrze zrozumiałem.
Przeczesał palcami włosy, odsuwając niesforne kosmyki z czoła.
- Byłem tam z Jamie. Pod przykrywką, jako pułkownik i tak dalej, ale z innymi szczegółami - wytłumaczył szybko. - Zanim policja mnie przesłuchała, wziąłem J na stronę i w skrócie wytłumaczyłem jej sytuację. Po paru dniach po wszystkim zniknęła. Myślałem, że to zlecenie, często tak było, ale już dość długo nie daje znaku życia...

- Za kogo ty mnie masz, Jim?
Tamman Shud, ludzie z tym pieprzonym tatuażem zabijali dowódców, ludzi z którymi służyłem, moich przyjaciół. Porwali moją Jamie. Nie oleję tego, muszę brać się do roboty, pomyślał.
- Tu może chodzić o jej życie - Sebastian popatrzył na Jima, wzrokiem pełnym determinacji. - Dasz mi coś do zrobienia..?