Przez całą trasę milczał wbijając spojrzenie przed siebie i dotrzymywał szybkiego kroku hrabi oraz Ethanowi. Włożył dłonie w kieszeni spodni gdy w końcu doszli na miejsce i rozejrzał się po ciasnej i starej zamkowej kaplicy.

Jednym szybkim, zdecydowanym ruchem, Cain otworzył potężne drzwi kaplicy. Na czole błyszczały mu krople potu. Środek oświetlało tylko nikłe światło wpadające przez otworzone właśnie drzwi. Ale i w tak marnym oświetleniu było widać, że katafalk jest pusty.
- Spóźniliśmy się... - szepnął Cain dziwnym głosem, szybko ruszając w stronę pustego katafalku.

- Spokojnie, nie macie się o co martwić. Skoro gdzieś poszła, znaczy że żyje. Odnalezienie jej to tylko kwestia czasu. Mogę się założyć, że ktoś jej w tej całej akcji pomagał, prawdopodobnie właśnie ukrywa się u niego. A jeśli chciałaby się na kimś mścić, to najprędzej ja z naszej trójki będę miał przekichane - wzruszył ramionami, jakby nie było to nic wielkiego.- Rozejrzyjmy się, może znajdziemy jakiś ślad po Romeo - dodał po chwili.

Detektyw się skrzywił. Pogoda nie dopisywała, i chodź to nigdy nie stanowiło dla niego większego problemu, ruszanie poza teren zamku nie wyglądało zachęcająco. Było coś w tych murach, co sprawiało, że instynktownie chciał tu zostać. Powęszyć, posprawdzać każde zakamarki, pokoje, poszukać ukrytych pomieszczeń, które mogły być nawet i w miejscu, w którym się znajdowali. Podszedł bliżej katafalku i przyjrzał się reszcie pomieszczenia. Ich Prawie-Julia mogła być wszędzie. Nawet tutaj, sprytnie schowana przed gośćmi. Lub mogła udać się do wspomnianego przez hrabię domu, po to, by tych samych gości uniknąć.
- Nie ma możliwości skontaktowania się z kimś zaufanym, kto mógłby sprawdzić czy dziewczyna się tam nie znajduje? - zaczął. Pogoda była marna, więc obawiał się, że jego pytanie będzie retoryczne. Dlatego, nie czekając na odpowiedź powoli skinął głową zgłaszając chęć do małej wycieczki.

- Nie chcę narażać nikogo z mojej służby. Po za tym... musimy działać dyskretnie, im mniej osób zna sytuacje, tym zgrabniej da się z niej wybrnąć... Chodźmy więc panowie, miejmy nadzieję, że ta koszmarna historia ma się ku końcowi...
Ale tak naprawdę, był to dopiero początek.
Gdy ruszył w stronę głównych drzwi wyjściowych z kaplicy, te zamknęły się. W tym samym momencie to samo stało się z drzwiczkami, którymi najpewniej uciekła Suzette.
A chwile potem pomieszczenie wypełniła usypiająca mgła.

Trzask zamykających się drzwi nie zwiastował nic dobrego. Odcięcie drugiego wyjścia zwiastowało jeszcze gorzej. Zastygł, próbując spodziewać się wszystkiego, ale nagła panika wywołana brakiem kontroli nad sytuacją skutecznie paraliżowała trzeźwe myślenie.
Zasłonił twarz połą marynarki, ale było już za późno. Poczuł jak odpływa.
Szlag, zdążył tylko pomyśleć, nim Morfeusz pochwycił go w swe objęcia.