Riffle nie do końca miał wybór, mógł tylko wrzeszczeć, dławić się własną krwią i znów wrzeszczeć, bo struny głosowe nadal miał przecież sprawne. Dzięki, a raczej przez ciągły dostęp do bólu, dostał się do pokładów adrenaliny niedostępnych nawet dealerowi i uciekinierowi z zastępów dłużników Moriarty'ego. Przez właśnie tę adrenalinę nie mógł opaść z sił i wciąż szarpał się w więzach. Chciał uciec, uciec daleko i... jakie i?
Więzy były mocne, staranne chociaż nie szykowane wcześniej. Po pierwsze, każdy mięsień ciągnęły w górę i w dół jednocześnie, przez co nawet bezczynne wiszenie byłoby bolesne... A teraz Riffle czuł jeszcze wykrojone pod łopatkami koronę i literę, na ramieniu już dwa, prawie trzy pasy, poza tym z rąk kapała jego krew i, kurwa, czuł powód!
Snajper, który go tu wrzucił niby przez przypadek wpadł na jedną z beczek, do których przywiązana była górna lina. Kości dealera trzasnęły w proteście, a jego głos na moment uwiązł w gardle. Snajper wyszczerzył się wesoło - Riffle przez moment widział w nim prawdziwego tygrysa, a tatuaż, rana na linii szczęki i niezwykle mało szczery uśmiech tylko dopełniły ten efekt.
- Hyde, masz całkiem fajne pismo, mówił ci to ktoś? - mruknął były pułkownik, wykrawając kolejny pas na ramieniu. Riffle wrzasnął, chociaż bez słów.

- Ach, jakże mi miło słyszeć te słowa...! - skłonił się teatralnie. - Nikt mnie jeszcze za podpis nie chwalił, nie bawię się w pisanie listów, a ofiary, na których wycinam autograf zwykle go nie doceniają. Niewdzięczne chuje - mruknął z irytacją, dłubiąc w stopie Riffle'a jak dziecko, bawiące się widelcem w jedzeniu.
- Patrzcie, jaka ładna dziura - wyszczerzył się, podnosząc, by móc z góry podziwiać zakrwawioną nogę przewierconą na wylot. - Cholera, za bardzo farbuje, nic nie widać... - Sięgnął po spirytus, którym obficie polał ranę. - Włożyłbym mu tutaj wazon na kwiatki, tak artystycznie - ocenił z miną godną zamyślonego krytyka sztuki. - Będzie miał towarzystwo, które będzie powoli więdnąć razem z nim. Dlaczego właściwie w galeriach nie można wystawiać trupów? - zaśmiał się, zaczynając wkręcać śrubę w drugą stopę. Co jak co, musiało być ładnie i symetrycznie.

- Raczej przez uprzedzenia ludzi. Też nad tym ubolewam Palmer, tyle moich dzieł się marnuje - powstrzymała się od oblizania noża, mimo że niejednokrotnie to robiła. Tym razem przedmiot zabawy zbyt ją obrzydzał. - Moran może musisz zmienić środek konserwujący ?
Teraz wzięła ze swojej walizki mniejszy i bardziej precyzyjny nóż i skoncentrowała uwagę na lewej ręce mężczyzny. Przyłożyła lodowate ostrze tępą stroną i przeciągnęła nim po całej ręce, żeby żyły pokazały się jeszcze wyraźniej, po czym zabrała się za ich wypruwanie, nie uszkadzając tych największych. Sprawiło to że z ręki Riffle'a wisiał teraz wodospad szkarłatnych nici, niczym przemyślany element wyjątkowej kreacji.

- Zazwyczaj używam innej broni - mruknął, przesuwając ostrzałką po metalowym sierpie. Spowodował tym samym okrutny zgrzyt i kolejne szarpnięcie dealera w więzach. Potem ich ofiara zaczęła wrzeszczeć jak nigdy i szarpać się. Przez to wodospad czerwonych nitek autorstwa Weroniki Mirandoli spłynął krwią. Sebastian odłożył sierp i zamiast niego wziął ze swojego zestawu słoiczek z ostrym octem. Podszedł bliżej do ofiary i z szerokim uśmiechem na miarę Tygrysa wylał ciecz na pasy wycięte sierpem na ramieniu.
- Powinni cię wystawić w muzeum, Riffle - wycedził. - Tylko po to, żeby całą twoją wartość estetyczną móc przybić do ściany... Ej! - odwrócił się, jakby zupełnie inny człowiek, nawet dziecko... - Przybijemy go do ściany?

Odłożył wiertarkę i okulary ochronne, zadowolony z dziur w szkliwie i dziąsłach, ale ta zabawa już mu się znudziła. Klasnął w ręce z ekscytacją, brudząc sobie twarz rozpryśniętymi kroplami krwi. Dzięki temu jego szalony, szeroki uśmiech wyglądał jeszcze bardziej groteskowo.
- Dzięki temu wreszcie przestanie się wiercić. To trochę rozprasza, ostrze się ześlizguje... Wera, to nasze unikalne dzieło sztuki. Musimy je potraktować wyjątkowo. Nie bądźmy gorsi od artystów, którzy wykorzystują nawet materiały i miejsce, w którym dzieło powstaje, by pochwalić się swoją pomysłowością. Hm, przybijmy go w jakiejś fajnej pozie, co? Na przykład... - urwał, by pomyśleć przez moment na spokojnie.
Po chwili odsunął się kilka kroków, ułożył z palców prostokąt i przymknął jedno oko, jakby miał właśnie robić zdjęcie. - Widzieliście może kiedyś na necie zdjęcia Flychelangelo? Gość przykleja go papieru martwe muchy i dorysowuje im nóżki, rączki czy na przykład trampolinę... Może tak zawiesimy go w szpagacie, jak baletnicę, a na ścianie narysujemy spódniczkę z krwi... nie, zrobimy ze skóry na brzuchu? Tak tylko sobie rzucam pomysłami - uśmiechnął się jadowicie do Riffle'a, widząc wbity w siebie wzrok ofiary mówiący "Jesteś szaleńcem, opętanym przez szatana!!!".
Komunikat ze spojrzenia Hyde'a był jasny.
"Nawet nie wiesz, jak wielkie jest to niedomówienie".

- Na pewno nie biel. On to nawet koło niewinności nie leżał. Suknia to ciekawy pomysł. Uszyjemy gorset z metalowych płytek ... Sebastian masz dratwę ?- rzuciła mu pytające spojrzenie po czym zaczęła śpiewać pod nosem Cellblock tango - Zasłużył sobie, to jego wina ...

- Niestety nie, ale mam bandaże w aucie... Przy bandażach są te spinki, nada się? - uśmiechnął się szeroko, puszczając twarz dealera. - Nie zapomnijmy o trenie z krwi. Tren to ważna rzecz, prawda?
Iście kocim sposobem odszedł kawałek od Riffle'a i tym razem mocniej odsunął beczkę, a co za tym idzie, liny. Dealer wrzasnął, trochę słabiej i bez tchu, ale Sebastian tylko uśmiechnął się szerzej.

- Tren trenem, ale welon? Zasłońmy mu ten ohydny ryj... Tylko tak, żeby wciąż mógł patrzeć na to, co robimy - uśmiechnął się niecnie.
- Naprawdę tak myślisz? - zapytał Wery, chociaż w oczach już mu zapłonęła radość godna ucznia podstawówki, którego rodzice pochwalili za szóstkę. Można by powiedzieć, że wyglądał, jakby cofnął się w rozwoju. Lecz w tym szaleństwie była metoda. Któż jest tak okrutny jak dzieci? Z niewykształconą inteligencją emocjonalną, nie wiedzą jeszcze jak działa empatia, jak to jest postawić się w czyjejś sytuacji. Nie są świadome tego, co odczuwają mrówki, które przypalają promieniami słońca skupionymi przez soczewkę lupy. Ani tego jak ranią swoich rówieśników, wyśmiewając się z inności. Nie znają pojęcia konsekwencji, czekanie na jutro przypomina wieczność, dlatego żyją chwilą.
Pogwizdując wesoło, Hyde ruszył w drugi kąt magazynu, gdzie spodziewał się odszukać znalezione kiedyś stare, połamane witraże.
Nagle melodia się urwała.
- Nie ma! Nie będzie kolorowych kwiatków! To wszystko twoja wina! - wykrzyknął w stronę Riffle'a.
W oczach płonęła mu wściekłość, chwycił nóż z półki.
- Zapłacisz za to! - warknął, gotów jednym szybkim ruchem poderżnąć mu gardło i zakończyć to wszystko. Ale zanim zdążył unieść dłoń z mieczem, do głowy wpadł mu kolejny pomysł.
- Ale jest przecież zwykłe, przezroczyste szkło... Zrobimy piękne, czerwone róże... twoją krwią. - Grymas wściekłości w jednej chwili zamienił się w złowrogi uśmiech. Hyde założył rękawiczki i rozbił kawał szyby na nieco mniejsze kawałki, łatwiej dające się wbić w skórę.
- Będziesz mieć szklane buciki jak Kopciuszek - uśmiechnął się jadowicie słodko, wbijając szkło w dziury w jego stopach