Ethan korzystając z przejścia, które powstało po przeciskaniu się Caina, wpadł zaraz za nim. Stanął przed łóżkiem, jakby zaszokowany tym, co widzi na własne oczy, w rzeczywistości jednak wykorzystywał dobrą perspektywę do ogarnięcia wzrokiem łóżka i ciała Suzette. Zwrócił przy okazji uwagę na wylewność Caina. Niemniej nie było czemu się dziwić, jak na tak młody wiek Cain przeżył więcej rodzinnych pogrzebów niż przeciętny nastolatek. Widząc też reakcję rodziców Suz, a raczej jej brak zaczął rozumieć przywiązanie kuzynostwa w miarę podobnym wieku.
Uklęknął przy niej po drugiej stronie od Caina i delikatnie chwycił jej dłoń, bezwładną jak ręka marionetki z przeciętymi sznurkami. Uśmiechnął się smutno na myśl, że wygląda teraz jak Romeo przy martwej Julii. Ciekawe, czy ktokolwiek by zareagował, gdyby teraz zza pazuchy wyjął truciznę i ją wypił. W sumie pewnie tylko służący byliby wściekli, że mają dwa trupy do wyniesienia. Tylko że Ethanowi zdecydowanie daleko było do Romea. Bardziej pasował... do Parysa. W końcu jego narzeczonej to małżeństwo wcale się nie uśmiechało.
A co jeśli sen, w który zapadła Suzette nie był wieczny?
Nie miał się z kim podzielić tą myślą, rzucanie takich podejrzeń bez dowodów byłoby odebrane jako kalanie jej pamięci. Zawsze mógł się mylić. Ale skoro dr Crane mówił, że mogła mieć problemy sercowe... Crane. Lekarz, całkiem inteligentny i co najważniejsze - jemu najbardziej opłacałoby się przywrócenie panienki Clifford do życia (prócz Ethana oczywiście). Będzie musiał z nim dyskretnie porozmawiać.
Ale na razie dalej głaskał jej dłoń w milczeniu, starając się przyzwyczaić do myśli, że może się mylić, a Suz mogła naprawdę umrzeć.

Cain zacisnął mocno zęby i powieki, powstrzymując łzy. W końcu zdołał się opanować i podniósł głowę.
- Racja... Przepraszam. Alice - zwrócił się do pokojówki. - Widziałaś kogoś w pobliżu? Albo coś słyszałaś? I kto widział Suz ostatnio?
*Kiedy nikt nie widział, Cain padając u stóp swojej kuzynki wyciągnął z kieszeni chusteczkę i wytarł zieloną maź z kącika jej ust. Jednak odrobina została, jeśli bardzo dobrze się przyjrzeć.*

Sherlock powoli przeszedł przez komnatę łapiąc się za ręce za plecami. Obserwował zmarłą jednocześnie słuchając słów hrabi. Odwrócił wzrok od ciała, gdy tylko Alice zabrała głos i zerknął na nią kątem oka.
- Czy ten niepokój, czy jak to pani powiedziała 'tknięcie' zostało czymś spowodowane? - zapytał odruchowo, podchodząc do łóżka. Nigdy nie wierzył w żadne zabobony, różnego rodzaju głupstwa wymyślonych przez ludzi, jak wizje, które niby pokazywały przyszłość, amulety, czy choćby wróżby. Jednak zawsze niepokoiła go - chociaż to nie za dobre słowo, raczej zadziwiała - kobieca intuicja. Matki potrafiły domyślić się, że coś działo się z ich dziećmi, tak samo siostry.  Kobieta wyglądała jakby zapadła w głęboki sen i już nigdy miałaby się nie wybudzić. To ostatnie się zgadzało, pierwsze - niekoniecznie. Przykucnął przyglądając się zmarłej i przychylił głowę dostrzegając coś w kąciku jej ust. Dopiero teraz uświadomił sobie, że powinni wezwać policję. "Powinni", bo niekoniecznie mu na tym zależało. Ta przydawała się tylko wtedy, kiedy potrzebował coś wejść. Wszystkie ślady badał sam, to samo dotyczyło się zebranych przezeń materiałów na miejscu zbrodni - miał swoje małe laboratorium w kuchni na baker street i dostęp do barts - tyle starczało, by uwolnić się od czekania na wyniki od 'specjalistów'. Tutaj jednak mogą mieć problem. Chyba, że hrabia poświęcił jedną z wielkich komnat na skromne laboratorium. Powstrzymał się od pokiwania głową na boki.
- Jest coś w kącikach ust - odparł krótko wyciągając z kieszeni małą lupę, po to, by przyjrzeć się z nieco lepszym skutkiem - Czy do komnaty były podane jakieś posiłki lub napoje?

Słysząc prośbę, a właściwie polecenie Sherlocka, delikatnie pocałował wierzch dłoni Suzette i powoli wycofał się pod okno.
- Być może to ja - mówił cicho i bardzo spokojnie - widziałem pannę Clifford jako ostatni. Kiedy wychodziłem na kolację, leżała na łóżku, bo bolała ją głowa. Chciała zostać sama. Miałem do niej zajrzeć w trakcie posiłku... - westchnął. Miał cichą nadzieję, że po prostu wyjdzie na osobę zamkniętą w sobie, która przeżywa tragedię wewnętrznie. Lepsze to niż wymuszone łkanie czy wybuch sztucznej złości. A już miał wrażenie, że czuł na sobie krytyczny wzrok wielu osób.
Kiedy Sherlock wspomniał o nieokreślonej substancji na ustach, Ethan bezwiednie zacisnął palce na parapecie, aż pobielały mu kłykcie. To zgadzałoby się z jego podejrzeniami.
- Może mógłbym się do czegoś przydać? - spytał, spoglądając na Sherlocka.

Cain zacisnął usta, gdy odkrył, że niedokładnie wytarł maź. Cóż, teraz już za późno.
- Cała służba była zajęta przy kolacji... - Z niepokojem patrzył na Ethana.

- Oczywiście. - Podszedł bliżej, grzebiąc w wewnętrznej kieszeni marynarki. Stanął między Cranem a Holmesem tak, by oni obaj mogli zobaczyć przedmiot leżący na jego dłoni, ale by jak najmniej osób prócz nich go widziało.
Nie dał po sobie poznać, jak bardzo irytował go fakt, że choć co prawda pamiętał o przedmiocie, nie przyszło mu do głowy jaki ta dziwna blaszka ma związek ze śmiercią Suzette. Z niepokojem czekał, co też ten cały doktor Crane wymyślił. Bał się, że przegapił oczywistość, a tego zawsze nienawidził. Przyjrzał się kącikowi ust Suzette. No tak, kolor ze skraju tego złotka by się zgadzał.
- Wyglądała, jakby coś ją gryzło. Jednak nie chciała się przyznać i wykręcała się od towarzystwa - mruknął. - Nie chciałem być nachalny, ale gdybym wiedział... - urwał, uznając, że te słowa były wystarczająco wymowne.

Detektyw przechylił lekko głowę na bok przyglądając się wyciągniętemu przedmiotowi. Niewielka złotawa blaszka, która mogła pochodzić z każdego miejsca. Prawie każdego. Tylko co robiła pod deskami promu, i jaki ma związek ze śmiercią Suzette? To było jedno z tych pytań, na których nakleił by etykietę 'ważne' lub 'ciekawe'. To dość nietypowe miejsce, zwłaszcza, gdy weźmie się pod uwagę zieloną substancję. Zmrużył oczy i dopiero po chwili wyprostował się, przyjmując swoją dumną, charakterystyczną pozę. Następnie skierował spojrzenie na Caina i chusteczkę, którą wyjął.
- Starł pan to z ust denatki? - wskazał palcem na przedmiot w dłoni hrabiego. Mówiąc to uniósł brwi, po chwili pokiwał niemal niezauważalnie głową na boki - Czy przeglądał pan swoje 'specyfiki' i zauważył w nich jakieś braki?