Londyn żył. Jakkolwiek to stwierdzenie mogło wydawać się banalne, było w stu procentach prawdziwe i słuszne.Tętnem miasta był hałas klaksonów aut i regularne bicie Big Bena. Oddechem szelest rozmów i dźwięk milionów stóp każdego dnia przemierzających metropolie. Ludzie żyli tu w biegu. Nieustannym wyścigu po sukces,  zapatrzeni w cel do tego stopnia, że całe swoje życie podporządkowali osiągnięciu go. Nawet sen ze sfery odpoczynku i marzeń zredukowali do pitstopu wypełnionego lękami i problemami. A biegli bez końca. Bo przecież zawsze można szybciej, dalej, mocniej lepiej.  Dlatego ona lubiła się czasem zatrzymać i popatrzeć na ten wyścig szczurów. Jej praca polegała w końcu na eliminacji zawodników. Nie grała fair ,to oczywiste. Ale dzięki temu mogła sobie pozwalać na przerwy. Poza tym nikt by nid grał, gdyby wiedział jak przezabawnie to wszystko wygląda z trybun. I dlatego weszła do jednego z nielicznych lokali w Soho, który umożliwiał oddychanie powietrzem wolnym od dymu  równie gęstego jak londyński smog, w ciszy i spokoju z dobrym trunkiem w dłoni. Podeszła do baru i  poprosiła o lampkę wina.Odebrawszy swoje zamówienie zajęła wygodne miejsce tuż przy oknie i zapatrzyła się w rzekę ludzi,  nieświadoma obecności innych w pomieszczeniu.

Drgnęła ,jakby budziła się z drzemki, po czym przeniosła nieco niechętne spojrzenie na osobę, która uznała za stosowne zawracać jej głowę. Jednak niechęć bardzo szybko ustąpiła miejsca zaciekawieniu, a na ustach zagościł ledwo dostrzegalny uśmiech. Podobno zielony to kolor nadziei.  Jeśli tak ,to seledynowe włosy Zgniłego Chłopca mogły spokojnie zostać uznane za jej nosicieli. Konkretnie była to nadzieja na ciekawe popołudnie.
- Proszę proszę. Nie sądziłam ,że wpadnę na szefa akurat w tym lokalu. Miło w końcu poznać osobiście Asmodeuszu.

- Takie towarzystwo jest zawsze mile widziane - powiedziała jednocześnie kiwając głową i przeglądając w myślach swoje informacje o Asmodeuszu. Szycha w rozrywkowej części półświatka, kobieciarz i artysta. Oraz najwyraźniej człowiek potrzebujący trochę ciszy i spokoju.
-Gratuluję spostrzegawczości tak przy okazji. Raczej nie należe do szczególnie wyróżniających się osób. Chociaż po całej papierowej robocie  pewnie znasz twarze wszystkich ludzi w tej firmie.

- w takim razie życzę Ci,żeby nikt tu nie wpadł prosto ze zlecenia. Tapicerka mogłaby tego nie przeżyć - stwierdziła nieudolnie próbując utrzymać powagę.

- Taak już pierwszego dnia mnie poinformował jak ciężki mają żywot. Ale to dobrze,  przynajmniej wiem komu nie pożyczać samochodu. - mruknęła z rozbawieniem obserwując z zafascynowaniem zielone kosmyki.
- W ogóle przy niektórych hysiach jakie mamy tapicerki Morana to całkiem normalna obsesja ...

- Tego akurat nie musisz mi mówić. Znam go prawie od urodzenia - powiedziała przyglądając mu się ciekawie - A ty , Mod ? Jaką obsesją wypełniasz sobie czas ? - zapytała lekkim tonem. W końcu informacji nigdy dosyć.  Zwłaszcza jeśli niewiele się wie o swoim rozmówcy. Narazie.

- Każdy ma coś takiego. Inaczej byśmy powariowali... oh wait chyba już trochę za późno . W każdym razie w moim przypadku to malarstwo,  stare samochody i muzyka. Niech żyje sztuka ! - zawołała unosząc kieliszek w stronę Moda.