Haj haj!
Postanowiłam, że założę sobie tutaj taki mały kącik, co by raz na jakiś czas dzielić się z Wami efektem mojej głupkowatej weny twórczej. Bo i ze mnie to artystyczna dusza jest, ale niestety taka, co do wszystkiego się rwie, ale żeby coś skończyć musi mieć naprawdę dobry dzień.

Tak więc na sam początek przywitajcie się z Jawnem, po prostu.
Jeżyka znalazłam z A. tuż koło szkoły, po czwartkowych lekcjach i leżał dokładnie w takiej pozycji jak na zdjęciu. Może tutaj tak tego nie widać, ale jego wyraz twarzy sugerował prawdziwy ból i rozpacz. Chyba jasne jest z jakiego powodu...  W odruchu współczucia i poruszenia, postanowiłam to zilustrować.




Tak kończą małe, zbyt dobre jezyki.


PS
Jawn został przez nas przeniesiony w miejsce bardziej widoczne i ułożony w wygodnej pozycji. Jego dalsze losy są niestety nieznane.