Szperając po odzyskanym laptopie znalazłam krótkie opko, miało być bardziej rozbudowane, ale raczej nie będę już do niego wracać. Jestem sentymentalnym, feelsowym stworzonkiem i wy o tym wiecie :'3 Enjoy!

Mówią ci „Nie mów o byłych”.
Odpierasz „To nie problem”.
Mówią „Nie myśl o byłych”.
Odpowiadasz „Radzę sobie, mimo że to trudne”.
Mówią „Nie śnij o byłych”.
Pytasz „Ale jak?”

Budzisz się, słysząc jej delikatny szept prosto do ucha i czując dotyk jej drobnych dłoni na plecach. Mruczysz coś w poduszkę, jak zwykle, bo nie lubisz rano wstawać, ale zaraz jednak otwierasz oczy. Patrzysz na jej lekki uśmiech, odwzajemniasz go i mówisz „Dzień dobry, kochanie”. Przytulasz ją do siebie i całujesz włosy. I myślisz, że mógłbyś zostać uwięziony w pętli czasowej tego poranka, zostać na tym łóżku na całą wieczność. Z nią. Lecz w końcu nadchodzi czas, kiedy trzeba wstać, niemniej jednak nie masz czym się martwić, bo niedługo potem dostajesz pyszne śniadanie i kawę, dokładnie tak, jak lubisz. W zamian sprzątasz kuchnię, a potem dalej w świetnym nastroju siadasz do pracy. I nawet gdy przychodzi do twojego gabinetu z rękami podpartymi na biodrach, co od razu ci mówi, że masz przekichane, po czym ochrzania cię ostro o niewyczyszczoną klatkę Jawna. Nawet wtedy patrzysz na nią, jej zmarszczone brwi i stwierdzasz, że jej piękności złość nie szkodzi. Przepraszasz szczerze, mimo że jej nie obchodzi, jak bardzo wciągające bywa pisanie długich linijek kodu. A kiedy wieczorem kładziesz się przy niej na łóżku i z dumą oświadczasz, że Windows nie zawiesił się dziś ani raz, już wiesz, że to tylko piękny sen. Jednak ta świadomość nic nie zmienia, bo przecież zaraz znów obudzisz się przy niej i przeżyjesz kolejny wspaniały dzień, całkiem podobny do tego.
Ale kiedy powoli otwierasz sklejone powieki ze swoim zwyczajowym pomrukiwaniem, widzisz, że leżysz w pustym łóżku. Łapiesz za poduszkę, która zdążyła już oddać większość ciepła i wtulasz nos, aby poczuć zapach jego, twojego nowego ukochanego.
Willa.
Wiesz, że praca premiera nie pozwala na leniwe poranki. Rozumiesz. Ale twoje serce nie rozumie. Ono umie tylko kochać, tęsknić i pragnąć, choćby i na przekór temu, czego chciałby umysł.

Powiedz… kochasz ją? Jeśli ją kochasz, dlaczego odpuściłeś? Dlaczego pozwoliłeś jej odejść, porzucając jakiekolwiek próby walki i od razu zacząłeś sobie układać życie na nowo bez niej? Nie kochasz jej? Więc dlaczego o niej śnisz? Dlaczego wciąż masz w życiu pustkę, której nie potrafisz wypełnić? Dlaczego wciąż boisz się, że pewnego dnia stanie na progu twojego mieszkania, spojrzy w oczy dokładnie tak, jak patrzyła kiedyś i szepnie cicho „Q…”, a tobie pęknie serce, zanim jeszcze zdążysz ją wpuścić do mieszkania? Dlaczego…?