Rozległo się pukanie do drzwi. Mężczyzna jednak nie czekał na moment kiedy zaproszą go do środka, po prostu wszedł go gabinetu. Rozejrzał się czujnie dookoła ostatecznie skupiając wzrok na osobie siedzącej za biurkiem.
- Allen Lazarus. - Przedstawił się. - Czy mam przyjemność z dr Arthur Suicide?

- O nie nie. To nie ja... - Mężczyzna uśmiechnął się kącikami ust. - Jestem tylko ochroniarzem. To mój Panicz Aleksander jest umówiony z Panem na wizytę. Jednak zanim to się stanie... czy mógłbym zobaczyć Pana uprawnienia do wykonywania zawodu? Rozumie Pan, mój Panicz stanie się niedługo bardzo ważną osobą w tym kraju, nie chciałbym, żeby trafił w niepowołane ręce, a już tym bardziej, żeby ktoś postronny poznał jego tajemnice.

Lazarus bez skrępowania sięgnął po teczkę przeglądając wnikliwie dokumenty.
- Hmmm. Kończył Pan Oxford? - Zagadnął, choć raczej było to pytanie retoryczne. - Słyszałem, że jest Pan obecnie najlepszym psychiatrą w Londynie. Proszę mi wybaczyć, ale chciałem się po prostu upewnić co do Pana kwalifikacji. - Odłożył dokumenty z powrotem na biurko. - Do tej pory Panicz miał zaufanego psychiatrę  w Sztokholmie, ale nie mógł zabrać go ze sobą do Londynu. Liczę jednak na to, że Pan zastąpi go równie dobrze.
Podszedł do drzwi i złapał za klamkę.
- Panie Alexandrze, może już pan wejść. Wszystko się zgadza. - Powiedział do młodego mężczyzny czekającego za drzwiami. Uprzejmym gestem zaprosił go do środka.- Gdyby coś się działo, będę czekał na zewnątrz.

- Cześć. - Alexander wszedł do gabinetu i zamknął za sobą drzwi, zostawiając ochroniarza za sobą.
Na jego twarzy gościł pogodny uśmiech, a w jasno niebieskich oczach dało się  dostrzec zadziorne iskierki. Jasne, lekko kręcone włosy związał w kucyk. Garnitur miał rozpięty spod którego wystawała niechlujnie założona koszula.
Alexander usiadł na krześle na przeciw biurka i zarzucił nogę na nogę.
- Szczerze. Na wizytę umówiła mnie moja matka. Nie mam na nią najmniejszej ochoty. - Powiedział bez ściemy. - Powie Pan ile Pan chce, Lazarus przygotuje odpowiedni czek i kończmy te wizytę, ok?

Po twarzy Alexa przebiegł ledwie zauważalny cień.
- Wow, poszło szybciej niż z tą laską w Sztokholmie. - Gwizdnął z podziwem. Wstał z fotela i wyciągnął dłoń w kierunku psychiatry. - W ogóle to chyba się nie przedstawiłem. Przepraszam, za to niedopatrzenie. Alexander Rutherford. Podobno bardzo dobrze Pan zna moją matkę?

- Skro Pan nie zabiega, to skąd tak dobra opinia na temat Pana pracy? - Alex przechylił lekko głowę zainteresowany. - Spodziewałem się, że będzie Pan raczej naciskał, żeby przeprowadzić wizytę. W końcu o to w tym chodzi, no nie? Wyżalić się i dostać odpowiednie leki.

- Otóż to. - Aż się zadziwił, że ktoś myśli podobnie do niego. Może jednak warto było zostać chwilę i pogadać? Tak po prostu z ciekawości. - Moja matka wciąż uważa, że mam "problem". Zupełnie mnie nie słucha. Może Pan ją, że nie potrzebuje żadnej terapii?