Jakąś godzinę temu wpadła mi do głowy pewna wizja. Widziałam w niej Darvilla (dziwne, no nie?) no i po rozmowie z Moranem, powstało to... Na początek jeden fragment. Później dostaniecie więcej.



- A więc mówisz, że Jim ci kazał? – Asmodeusz odjął od ust drogie cygaro i wypuścił z ust obłoczek dymu.
Sebastian kiwnął głową, poprawiając się nieco na fotelu.
- Owszem. A szefowi się nie odmawia – powiedział nieco zgorszony snajper.
- Naturalnie, nie odmawia się. W takim razie, zaczynasz już dziś – mężczyzna z włosami w kolorze mięty prześlizgnął wzrok po Sebastianie i wrócił do podpisywania fałszywych dokumentów.
Od teraz Moran miał zacząć nową przygodę.

* * *

Zostało jeszcze jakieś pół godziny do otwarcia klubu. Niska blondynka z niebieskimi oczyma stała za ladą i polerowała kufel do piwa. Odłożyła po chwili naczynie na półkę i sięgnęła po kolejne.
- Nie wierzę, że się na to zgodziłem – Sebastian oparł się o ciemny blat i wlepił spojrzenie w Jamie.
- Ja też w to nie wierzę. Ale skoro musimy… - westchnęła, chuchając na szkło. Przetarła ten fragment szmatką i odłożyła kolejny przedmiot na półkę. – Kiedy zaczynasz?
- Dzisiaj.
- Dzisiaj? – brwi kobiety powędrowały lekko w górę. – Przecież ty nie masz zielonego pojęcia o striptizie – powiedziała w końcu z niemałym rozbawieniem. Snajper spiorunował ją wzrokiem i ciężko westchnął, wzruszając ramionami.
- To ten dla ciebie się nie liczy? – zapytał z małym uśmiechem na ustach. Jamie roześmiała się, po czym przeskoczyła nad blatem i stanęła obok niego.
- Mnie się podobało. Innym nie musi – poprawiła kołnierz jego koszuli w biało-czerwoną kratkę i uśmiechnęła się. – Dasz radę. Wierzę w ciebie.
Mężczyzna wpił się mocno w jej usta, nie wypuszczając z objęć.
- Mam nadzieję. Idę… się przygotować – puścił ją w końcu, po czym poszedł na górę, do Sherlocka i Jima, którzy mieli udzielić mu dokładnych wskazówek o tym, co robić i jak się ruszać.
Jamie odprowadziła go spojrzeniem z szerokim uśmiechem na ustach, po czym wróciła od dalszej pracy.

* * *

- Jedyne co musisz robić to utrzymywać z publicznością kontakt wzrokowy i dobrze się ruszać. I wszyscy są twoi – Jim zakładał właśnie na siebie skórzane spodnie, gdy udzielał Sebastianowi wskazówek. Ten patrzył zaś na niego jakby widział go po raz pierwszy w życiu. Sherlock siedział przy wielkim lustrze i zajmował się swoją bujną, ciemną czupryną.
- To nie dla mnie – lekko zrezygnowany Moran klapnął na krzesło, przyglądając się Jimowi, który ubierał właśnie białą kamizelkę, by po chwili założyć tego samego koloru bluzkę. Do tego marynarka i czarny krawat i Król Londynu był gotowy do przedstawienia.
- Jak najbardziej dla ciebie Tygrysku. Sprawdzisz się w tym, zobaczysz – Moriarty poklepał pocieszająco go po ramieniu i poszedł obgadać jeszcze jakąś sprawę z Asmodeuszem.
Sherlock skończył właśnie zajmować się swoimi włosami. On był już cały ubrany.
- Ciebie też w to wplątał? – zerknął na Morana. Ten skinął głową w ciszy. – Cóż… Zatem powodzenia – Sherlock kiwnął mu głowa, po czym również wyszedł.
Dwa wieszaki zostały puste. Na kolejnym wisiał strój przygotowany dla nowego członka grupy.
Już za kilkanaście minut, Sebastian miał zaprezentować to, co potrafi. A potrafił wiele.