Jak każdego dnia, Ai obudził budzik. Jak każdego dnia, budzik został pochwycony przez drobniutką, bladą dłoń, a następnie wylądował na ścianie. Zaraz po tym , odezwał się budzik w komórce. Komórka była nowym smartfonem, więc Ai nawet w stanie swojego totalnego zaspania, powstrzymywała się od niszczycielskich aktów wobec niego. Rozbudzona Ai dobrze o tym wiedziała, więc przed snem ustawiała na nim sześć przypomnień. I tak na każdym wciskała drzemkę. Wtedy włączał się budzić w kuchni i tu już nie było rady. Trzeba było wstać, by uciszyć irytujące pianie sztucznego koguta.
Z pomrukiem, a właściwie rykiem, przypominającym niedźwiedzia wybudzonego z zimowego snu, drobniutka pół Japonka usiadła na łóżku i ściągnęła z oczu opaskę.
Można by się zastanowić, jak taka maleńka osóbka może wydawać tak głośny dźwięk. Cóż, był to jeden z naturalnych talentów Ai. Pozostałe były tylko bardziej masakryczne.
- Chikusho... - Zaklęła pod nosem i powlokła się do kuchni, gdzie ucięła łeb kogutowi, znaczy wyłączyła budzik ostateczny. Nadal nie bardzo wiedząc co robi, instynktownie nalała sobie kawy. Właściwie nie było większej różnicy, między śpiącą balsamistką, a balsamistką przed pierwszą kawą. No może taka, że gdy spała, można było do niej mówić. Po prostu nie reagowała. Przed kawą mogła pogryźć.
Zadziwiające jak taka mała osóbka potrafi mocno ugryźć.
Pijąc kawę, którą udało jej się osłodzić, a nie osolić, zrobiła sobie jakieś grzanki z jajkiem... Głównie dlatego, że jedyne co miała w domu to chleb jajka i keczup... A i piwo. Tak zresztą było przez większość czasu, chyba, że akurat zostały jej resztki z pobliskiej knajpy.
Kiedy już wiedziała, co robi, szybko się umyła, ogólnie ogarnęła, sprawdziła w lustrze, czy nie ma tej miny wyrażającej chęć mordu i wyszła do pracy.
Mówiła o sobie, że jest balsamistką. Ale w zasadzie, robiła coś więcej. Brała często udział w sekcjach, czasem pomagała policji jako konsultant, jeśli klient był ofiarą morderstwa.... Ale to nie było dla niej ważne, takie były przepisy. To co liczyło się dla Ai, to to, co działo się potem, jak zostawała z ciałem sam na sam. Myła je, zszywała, balsamowała, robiła wszystko, by zmarły wyglądał jak za życia. By rodzina mogła go godnie pożegnać i dobrze zapamiętać. To było najważniejsze. Dlatego została balsamistką, chociaż była to wyboista droga...
Dzisiejsza klientka, 70 letnia Eleonora Mousebey... Nie wykonano sekcji, nie było żadnych obrażeń, zdaje, się zawał...
Ai westchnęła, założyła fartuch, maseczkę na twarz, opaskę na włosy i wreszcie lateksowe rękawiczki, których nienawidziła.
Szybko jednak coś przykuło jej uwagę. Coś dziwnego było z oczami pani Mousebey... A dokłądniej, gdy dziewczyna spróbowała je unieść, okazało się, ze to niemożliwe! Ktoś je skleił...
Oczywiście, tak się postępowało, gdy oczy zmarłego uparcie się otwierały... To był dość przerażający widok i zwykle oszczędzało się go rodzinie... Ale zwykle to ona to robiła, nie ludzie w kostnicy. Po za tym, ten klei był dziwny... Wyglądał jak coś w rodzaju sylikonu, albo kleju używanego na gorąco... Kto użyłby czegoś takiego na zwłokach? Tknięta złymi przeczuciami, powoli zaczęła oglądać ciało. Znalazła jeszcze kilka niepokojących śladów i bez zastanowienia, zadzwoniła na policję.