Nico Di Angelo:
Nico czuł się cokolwiek niezręcznie czując na sobie wzrok trzech ochroniarzy, których przydzielił mu Mycroft. Wprawdzie Sherlock wolałby go trzymać w domu, pod kluczem, jednak nie dość że byłoby to cokolwiek dziwne, to chłopak pewnie prędko by oszalał. Tylko alternatywa aresztu domowego sprawiała, że godził się na te środki ostrożności. Przynajmniej nikt mnie nie napadnie, pomyślał. Normalnie nigdy nie bał się wracać do domu wieczorem, jednak, ale po tym wszystkim... No dobra, trochę się cieszył z obecności obstawy. Skręcili w jakąś mniejszą uliczkę przy której zaparkowany był tylko jeden samochód - lśniąca, czarna Wołga. Z jej wnętrza wysiadł ubrany na czarno mężczyzna. Coś w nim sprawiło, że Nico przeszedł dreszcz. Ochroniarze. Masz ich trzech. Więc idź dalej i nie bądź pizdą, pomyślał, mijając dryblasa. W tej właśnie chwili jego głowę przeszył potworny ból. Właściciel samochodu założył mu nelsona i zaczął podduszać. Chłopak z rozpaczą szamotał się w jego uścisku, patrząc błagalnie na swoich ochroniarzy. Jednak każdy z nich patrzył w zupełnie innym kierunku, byle nie na niego. Pięknie.., pomyślał, czując jak traci przytomność. Mężczyzna zarzucił mu na głowę czarny worek i wrzucił jego bezwładne ciało do bagażnika. Czarna Wołga odjechała z piskiem opon, a agenci wolnym krokiem ruszyli w stronę Klubu Diegensa.

Jim Moriarty: 
Kiedy tylko usłyszał dźwięk silnika na podjeździe, nie mógł powstrzymać tego sadystycznego uśmiechu który wręcz cisnął mu się na usta. Nareszcie mógł odpłacić Sherlockowi za to wszystko co mu zrobił. Za śmierć Arthura…
Po chwili wszedł do piwnicy i na wstępie obrzucił chłopaka spojrzeniem, z niebezpiecznym błyskiem w oku.
- Witam w moich skromnych progach, panie Holmes... - powiedział cicho, a jego głos rozniósł się po pomieszczeniu...

Nico Di Angelo:
Di Angelo - poprawił go niemal odruchowo - pan to Moriarty, prawda? - jego głos był cichy ale pewny

Jim Moriarty: 
- Cóż, nie da się ukryć, widzę że sława mnie wyprzedza - uniósł kącik ust w uśmiechu, . - Di Angelo czy Holmes... Dla mnie to nie ma różnicy, mój drogi. I tak zrobię to co zamierzam - westchnął, wzruszając ramionami.'

Nico Di Angelo:
- Zabijesz mnie? Tak jak zabiłeś Elaine... Żeby się na nim zemścić...

Jim Moriarty: 
- Zabiję? Nie to byłoby zbyt... nudne...przewidywalne? - pokiwał głową z dezaprobatą, podchodząc do ustawionej na statywie kamery. - Przywitasz się ładnie z tatusiem?

Nico Di Angelo:
Poderwał opuszczoną dotychczas głowę i spojrzał w obiektyw kamery.
- Cokolwiek...cokolwiek się stanie nie ryzykuj by mnie ratować. Jestem tylko pionkiem. Bez ciebie ta wojna jest przegrana - powiedział błagalnie

Jim Moriarty: 
- Jak słodko, normalnie zaraz się chyba wzruszę - prychnął, zapalając papierosa i odwracając się jednocześnie w stronę kamery. - Holmes, radzę nie słuchać synka. Bo nawet jeżeli po niego przyjdziesz, to ja i tak wkrótce przyjdę do ciebie - dodał po chwili, wydmuchując obłok dymu w twarz Nico.

Nico Di Angelo:
Wzdrygnął się lekko i odwrócił głowę, chcąc ukryć przed kamerą malujący się na twarzy strach. Nich Sherlock nie zapamięta go jako zaryczanego dzieciaka.

Jim Moriarty: 
Podszedł do chłopaka i złapał jego twarz, wbijając paznokcie w jego policzki. - Nie bój się, poboli tylko przez chwilę... Spróbuj odnaleźć w tym przyjemnośc... - szepnął, spoglądając na niego z oszalałym uśmiechem.

Nico Di Angelo:
- Idź do diabła, skurwysunu - warknął, wyszarpując się z jego uścisku

Jim Moriarty: 
- Nie tak ostro chłopczyku, bo się jeszcze zdenerwuję - prychnął, kręcąc głową z politowaniem, jednocześnie uderzając go w twarz. Ktoś musiał nauczyć szczeniaka kultury wobec starszych...

Nico Di Angelo:
Jęknął głośno gdy siła uderzenia odrzuciła go, tak że upadł na bok. Mając związane za plecami ręce nie mógł zamortyzować upadku.
- Na nic lepszego niestety nie zasługujesz

Jim Moriarty: 
- Jeszcze będziesz mnie błagał bym szybciej z tobą skończył. Ból jest cudowny, ale do czasu... Aż będziesz szeptał w agonii bym zrobił ten ostatni ruch, to ostatnie zbawienne pchnięcie nożem - wyszeptał, odwracając się do niego i posyłając mu ten sadystyczny uśmiech i oczy przepełnione szałem. Powoli podszedł do stolika i polał nóż spirytusem... Chłopak jeszcze nie wiedział co go czeka..

Nico Di Angelo:
Zadrżał na dźwięk jego głosu, ale zebrał a tyle sił by podnieść się niezgrabnie do pozycji siedzącej
- Pewnie masz racje. Nie wątpię że takie krwawe bydle zna się na swojej robocie

Jim Moriarty: 
Parsknął śmiechem pod nosem i z dezaprobatą pokiwał głową. Że też chłopak jeszcze próbował go obrażać. Podszedł do niego, od niechcenia bawiąc się nożem i pchnął go ponownie na posadzkę.
- Miłej zabawy, Nico - szepnął, przykładając zimne ostrze do rozgrzanej skóry chłopaka, po czym bez żadnego ostrzeżenia po prostu wbił nóż pod łopatką chłopaka. On dopiero zaczynał się bawić...


Nico Di Angelo:
Jego przerażające wycie z bólu poniosło się po piwnicy, odbijając się echem od zimnych, kamiennych ścian. Zaczął drżeć silnie, a po jego twarzy płynęły strumienie łez.
- N-nawzajem - wycharczał z trudem, krztusząc się krwią.

Jim Moriarty: 
Roześmiał się i spojrzał na niego rozbawionym, a jednocześnie szalonym spojrzeniem. Zawsze było tak samo. Krzyki. Łzy... Czekał jeszcze tylko aż chłopak zacznie prosić go o litość.
- O to się nie martw, na pewno będę się dobrze bawił - szepnął, jednocześnie starannie wycinając mu małą koronę pod łopatką. Zawsze robił to swoim ofiarom. Chciał mieć pewność, że nawet jeżeli przeżyją to zapamiętają to na całe swoje życie. On nigdy nie dawał im zapomnieć...

Nico Di Angelo:
Nie odpowiedział. Bezbronny, skulił się tylko. W tej chwili chciał umrzeć. Najpierw Elaine, teraz to... Poczuł się złamany. Złamany i doszczętnie zniszczony, starty na popiół. A to dopiero początek, bo Jim naprawdę dobrze się bawił. Załkał spazmatycznie, robiąc wszystko by odciąć się od bólu który przeszywał jego ciało jak rozżarzone do białości ostrza. Nie był do tego przyzwyczajony, nie był Elaine.. nie zniesie aż tyle.

Jim Moriarty: 
Po chwili odsunal się lekko od chłopaka, podziwiając z sadystycznym uśmiechem sobie dzieło. Wycięta w ciele Nico korona, wręcz błyszcząla się od szkarlatnej krwi. Jim odczekal chwile, po czym sięgnął po leżąca obok butelkę spirytusu i ponownie zbliżył się do Nico. - I dalej chcesz mnie obrażać, chlopczyku? Mówiłem że jeszcze będziesz miał dosyć, a to jeszcze nie wszystko... - szepnął nie tracąc uśmiechu , po czym bez żadnego ostrzeżenia wylał na ranę zawartość butelki. Chciał tylko by chłopak cierpiał. Na niczym innym mu nie zależało...

Nico Di Angelo:
Piwnice wypełnił jego wrzask. Wycie krzywdzonego, bezradnego dziecka. -Cz...czego chcesz? - jęknął cicho


Jim Moriarty: 
Przez chwilę słuchał jego krzaków z delikatnym uśmiechem na jego twarzy, podgrzewając nóż zapalniczką. Było to niczym muzyka dla jego duszy, niczym wybawieniem dla niego po ostatnich wydarzeniach.
- Ja chcę tylko cierpienia - wyszeptał po chwili bez jakichkolwiek emocji, wbijając rozłożone ostrze w ramię chłopaka, nie spuszczając z niego wzroku. Chciał żeby Sherlock cierpiał po zobaczenia Nico, tak jak on cierpiał po informacji o śmierci Arthura...

Nico Di Angelo:
Ból był nie do wytrzymania. Przeszywał jego ciało, rozchodził się jak płomień z wolna liżący drewno. Popatrzył błagalnie na Jima, ale pociemniało mu przed oczami. odetchnął cicho, czując że już blisko. Wkrótce straci przytomność. Dobrze. Jim nie może mu odebrać tej błogosławionej ciemności.


Jim Moriarty: 
Przejechał nożem od ramienia do łokcia chłopaka, słysząc jak jego własny śmiech miesza się z krzyki chłopaka. Gdy zauważył że Nico zaczyna tracić przytomność zaczął wykonywać cięcia na całej powierzchni jego ciała. Był jak w smoku, szale którego nie mógł przerwać.

Nico Di Angelo:
Myślał że nie ma już siły. Że nie będzie dłużej cierpieć. Jednak chlaśnięcia nożem, mniejsze cięte rany były uporczywe i piekące, pokrywały jego ciało krwawą siecią. Z jego spuchniętych, zakrwawionych ust wyrywał się zduszony skowyt, za każdym razem gdy ostrze przecinało ciało. Zasnąć... Proszę, daj mi spać...

Jim Moriarty: 
Usta Jima rozszerzyły się w uśmiechu widząc że adrenalina zaczęła działać. - Witamy znowu śpiąca królewno - zaśmiał się, znikając w cieniu pomieszczenia by po chwile wrócić z czarnym, skórzanym batem. Szarpnął chłopaka za włosy, tak by ten spojrzał na niego oraz na bat który trzymał w ręce.
- Mam nadzieje ze ci się spodoba, mój drogi. - powiedział cicho, jednocześnie wykonując pierwsze uderzenie.

Nico Di Angelo:
Nie odpowiedział. Gardło bardziej potrzebne było mu do krzyku. Po kilku uderzeniach, zgiął się w pół i zwymiotował krwią zmieszaną z żółcią.

Jim Moriarty: 
Skrzywił się z niesmakiem widząc mieszaniny krwi i żółci na podłodze.
- Ładnie. To. Tak. Brudzić. Gówniarzu?! - warknął na niego, uderzając tak że na jedno słowo przypadało jedno uderzenie. Ktoś w końcu musiał nauczyć chłopaka kultury.



Nico Di Angelo:
Co miał robić? Tłumaczyć że to nie jego wina? Że nad tym nie panuje? Jasne. Moriarty doskonale o tym wiedział. Po prostu świetnie się bawił, torturując go i upokarzając. To dla ciebie, tato, pomyślał z gorzkim uśmiechem, kuląc się i drżąc przy każdym smagnięciu.
    Jim Moriarty: 
    Wykonał jeszcze kilka uderzeń, nim po prostu odrzucił bat na ziemię i splunął na chłopaka, obracając go tak by leżał na plecach - Jeszcze raz twój tatuś wywinie taki numer, a nie będę już wobec ciebie taki łaskawy - warknął w jego stronę, nim z całej siły go kopnął, patrząc na niego z nienawiścią. Chłopak nie był niczemu winien, ale musiał zapłacić za grzechy swojego ojca.
Nico Di Angelo:
Nie miał już nawet odruchów obronnych. Drgał tylko i łkał spazmatycznie, patrząc na Jima, który rozmazywał się w jego oczach - B-błagam panie M-moriaty... Prosze mnie wreszcie zabić...
Jim Moriarty: 
Kopnął dzieciaka jeszcze raz, po czym podszedł do kamery ustawionej w rogu pomieszczenia ze śmiechem.
- Następnym razem nie będę wobec niego taki łaskawy Holmes. Uważaj bo jego prośby bym go dobił mogą stać się rzeczywistością jeżeli jeszcze raz tkniesz któregoś z moich ludzi to najpierw dorwę jego, a potem ciebie. Możesz być tego pewien, Holmes. Do zobaczenia - posłał mu uśmiech w stronę kamery, po czym wyłączył ją i podszedł w stronę Nico, pochylając się nad nim.
- Słodkich snów, kochany - szepnął, wstrzykując mu środek nasenny. Zabawę uznał za zakończoną.
Nico Di Angelo:
Na jego usta wypłynął błogi uśmiech. Po chwili był już nieprzytomny.

Jim Moriarty: 
Kilkadziesiąt minut później po jeździe czarną wołgą po ulicach Londynu, ciało Nico wraz z filmem z kamery zostało położone na Baker Street. Gdy wszystko zostało już wykonane, samochód po prostu zniknął bez żadnych podejrzeń za najbliższym zakrętem.