UWAGA! Wpisywać można się dopiero po otrzymaniu swojej koperty!

(Gra zaczyna się od momentu, gdy każdy z Was otrzymuje zaproszenie do gry w podchody. Zaproszenie wyznacza datę, godzinę, miejsce zbiórki i obietnice nagrody. Dołączona jest też odpowiednia kolorowa koperta, z adnotacją, by dostosować się do instrukcji w niej zawartej.)

Miejsce zbiórki: Wielki dąb na polanie w środku lasu, od polany idą promieniście cztery ścieżki: dwie wydeptane przez ludzi, jedna zwierzęca i jedna zaznaczona kołami samochodu. Przy dębie powiewa czerwona flaga.

Ostatnio edytowany przez Rachel (2014-08-18 14:20:08)

Nienawidził momentów, w których miał ochotę jedynie na zimny prysznic po długim zleceniu i chwilę z książką, a zamiast tego dostawał instrukcje.
Jak zwykle.
Czemu się dziwił? Cholera wie. Praktycznie cała jego... kariera zawodowa polegała na przestrzeganiu instrukcji.
Na blacie w kuchni, zaraz obok pojemnika z herbatą miętową - w miejscu w które sięgał najczęściej - leżała zielona koperta. Sebastian otworzył ją, szczerze i nieprzyzwoicie przeklinając w duchu wszystkie przyszłe i przeszłe ofiary. Rzucił okiem na zawartość, sprawdził czy ma przy sobie nóż i broń mniej delikatną, z wieszaka przy drzwiach wziął skórzaną kurtkę i wyszedł.
Trochę później, zgodnie z mapą zamieszczoną w kopercie, dotarł do okrągłego pomieszczenia. Ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewał, był taki a nie inny cel.
Trzask drzwi. Był w pułapce.
Super, brawa, kimkolwiek byłeś, koperciarzu...
Rozejrzał się po pomieszczeniu. No tak, trzy kolejne klamki. Kolejne drzwi.
Sprawdził pierwsze, te którymi tu wszedł. Potem wszystkie troje drzwi przed nim.
Zamknięte. Zamknięte. Zamknięte. Zamknięte.
Pułapka, idioto. Pułapka.

Ten dzień zaczął się najzwyczajniej jak mógł, wypełniony domowymi obowiązkami i porządkowaniem szkoleniowych dokumentów. Nudę przerwała na pozór rutynowa wizyta zaufanego listonosza, którego nazwiska Mary nigdy nie mogła zapamiętać. Jedyne, co nie umknęło jej z pamięci, to fakt, że mężczyźnie mało już brakowało do upragnionej emerytury. Do tego palił jak smok, co rodziło pytania, czy do wcześniej wspomnianej emerytury w ogóle dożyje.
- Dzisiaj zaadresowane do panienki - ogłosił zachrypniętym głosem, wręczając dziewczynie dwie koperty.
Z twarzą rozciągniętą w odruchowym uśmiechu nastolatka przyjęła przesyłki, odhaczając w myślach kolejną dostawę mdłych rachunków. Ku jej zdziwieniu, zawarta w środku wiadomość okazała się być specyficznym zaproszeniem. Z rosnącym zaciekawieniem przeniosła uwagę na papierowy załącznik. W kopercie w takim kolorze normalnie spodziewałaby się znaleźć reklamę nowo otwartej pasmanterii albo kwiaciarni. Bez wahania odkleiła górne skrzydełko i wyjęła dotychczas schowany fant. Intrygujące...
- Coś ciekawego? - ponownie usłyszała pokiereszowany przez wypalone latami góry papierosów głos - To znowu te cholerne ulotki ze stacji radiowej, prawda? Z żoną dostajemy ich tonę, powoli mamy już dość. Hiacynta powiedziała, że...
- Słucham? - nieznacznie przekrzywiła głowę, znacznie bardziej skupiona na treści listu niż słowach doręczyciela. Żadne próby zainicjowania rozmowy z dziewczyną nie miały szansy w tym momencie wypalić -  W głowie posiadała już ułożony plan na zbliżające się godziny. Jednocześnie miała ogromną wręcz chęć podziękowania anonimowemu nadawcy za wzbogacenie dnia o parę nowych przeżyć i dawkę nostalgii - wszak jak wielu z nas w dzieciństwie parało się podchodami i podobnymi igraszkami?
Zwinnie minęła listonosza w drzwiach.
- Proszę wybaczyć, obowiązki wzywają - odpowiedziała niewyraźnie, ładując obie koperty do kieszeni płaszcza i pakując się na swój obdrapany rower. Miejsce zbiórki znajdowało się całkiem niedaleko, podróż nie okazała się więc przesadnie męcząca. W pewnym momencie Mary zrezygnowała już z jazdy i dotarła na polanę pieszo, swobodnie prowadząc jednoślad przez leśną ściółkę.

James nie wahał się ani chwili co powinien zrobić.
Gdy ktoś z jego ludzi zajmujący się korespondencją, przyniósł do jego biura nietypową kopertę, z równie nietypową wiadomością. Ostatnio nie działo się zbyt wiele, a Jim desperacko potrzebował rozrywki. To była doskonała okazja. Nie czekając zbyt wiele włożył kopertę z zaproszeniem do wewnętrznej kieszeni marynarki i po chwili był już w czarnej limuzynie, która jechała w stronę miejsca zbiórki. Był ciekaw kto jeszcze się pojawi, a miał niemal stu procentową pewność że będą to znajome mu osoby.
Po chwili jazdy samochód zatrzymał się na brzegu polany, a Jim zakładając słuchawki na uszy, nucąc pod nosem ruszył w stronę wyznaczonego miejsca.
Musiał przyznać że zapowiadało się ciekawie...

Jak każdego zwykle, tuż po skończonej pracy i małych zakupach Molly udała się prosto do domu. Zanim weszła do swojego mieszkania rutynowo sprawdziła skrzynkę na listy z jego numerkiem i zgarnęła kilka leżących w niej kopert. Kiedy tylko przekroczyła próg mieszkania, cała poczta znalazła się na stoliku w salonie. Wróciła do niej dopiero po długiej kąpieli, już odświeżona i z talerzem kanapek w rękach. Szybko przejrzała rachunki i odłożyła na bok kopertę z logo nieznanego jej banku. Już miała położyć tuż koło niej jeszcze jeden list, ale przyjrzawszy mu się dokładniej rozmyśliła się. Otworzyła kopertę o dość nietypowym kolorze i przeczytała wiadomość co do słowa.
Cała sprawa wydała się Molly podejrzana. Nadawca listu nie rozpisywał się i poruszany przez niego temat był dość tajemniczy. Ale też ciekawy...
Nie, patolog powiedziała sama do siebie, kręcąc głową. To jakaś głupota. Rzuciła list z powrotem na stolik i zabrała się za jedzenie kolacji i oglądanie kolejnego odcinka Hannibala.

....

Następnego dnia rano po śniadaniu Molly ubrała swoje ulubione i najwygodniejsze ciuchy, zgarnęła torbę i z odłożonym poprzedniego wieczora listem wybiegła z mieszkania, aby zdążyć na najbliższy autobus. Coś z tyłu głowy podpowiadało jej, że zachowuje się nieodpowiedzialnie, ale tłumiła to jej nieustanna ciekawość.
Wysiadła na ostatnim przystanku i do lasu poszła na nogach. Kiedy doszła na polanę, Is już tam była.
- O, cześć. - Przywitała się z lekkim uśmiechem. - Też dostałaś... taki dziwny list?

(wydaje mnie się, że tak :3)

Zanshin. Tak, to chyba tak nazywał się stan, w którym adrenalina, umiejętności i cała reszta dają wojownikowi stan podwyższonej czujności, kiedy jest gotów bronić się i atakować we wszystkich kierunkach, pełne trzysta sześdziesiąt stopni.
Dokładnie tak się teraz czuł. Dość opanowanymi ruchami poszarpał jeszcze raz za wszystkie klamki. Niestety, nic mu to nie dało. To dziwne uczucie, zanshin, trzymało w szponach równiesz jego wzrok, więc widział jeszcze lepiej niż przed wejściem do pokoiku. Rozejrzał się, popatrzył nawet w górę (nikt nigdy nie patrzy w górę). Nie było tu okien. Z sufitu zwisała tylko na kablu stara żarówka. No cóż, to mu nie pomoże. Może tylko zaszkodzić, jeśli zgaśnie.
Ale na ścianie coś odbijało światło.
Klucze.
To chyba... Nierozsądne, prawda? Nie miał wyboru. Podszedł do ściany i zdjął pęczek kluczy.
Który wybrać? Masywny, złoty klucz nie zyskał jego aprobaty. Tym bardziej, że szmaragdy ostatnio źle mu się kojarzyły. Odezwała się rana na ramieniu.
Drugi klucz, którego dotknął palcami, miał uszko w kształcie serca. Nie, Sebastianowi nie spodobał się i ten klucz. Przecież sam już nie miał serca. Do niczego.
Ostatni klucz okazał się jakimś cudem zachęcający. Mimo, że rdza zaczęła się już nim interesować. Były pułkownik odwiesił dwa nowsze klucze, ważąc ten stary między palcami.