Część druga striptizerskiego biznesu. Czyli krótko o tym, co zobaczył Sherlock, a co zrobił Jim.


    Sherlock doskonale wiedział, jaką muzykę lubi Jim. Spędzał z nim tyle czasu, że nie było sposobu nie wiedzieć.
Jakże wielkie jednak było zdziwienie mężczyzny, gdy ten zauważył co robi Moriarty. Holmes stał spokojnie przed drzwiami do pokoju, w którym obecnie Jim siedział i obserwował go.
Moriarty był normalnie ubrany. Zapinana czarna koszula i ciemne spodnie. Nic nadzwyczajnego. Siedział na kanapie wlepiając wzrok w telewizor i kończył właśnie palić drugiego papierosa. Telewizja zaczęła go nudzić. Chwycił więc za pilota i wyłączył. Potarł lekko zmęczone oczy i wyjrzał przez okno.
    Holmes nie widział w tym nic dziwnego, więc miał już iść dalej, lecz w tej chwili Moriarty podszedł do odtwarzacza i włączył muzykę. I to nie byle jaką, bo jego ulubioną piosenką. Stayin Alive.
Na usta Jima wpłynął uśmiech. Zaczął powoli tańczyć, dostosowując się do rytmu.
Zwykły taniec – pomyślał Sherlock i wzruszył ramionami. Postanowił jednak obejrzeć do końca ten mały pokaz z czystej ciekawości.
I wtedy przyszło najlepsze…
    Holmes zupełnie nie wiedział, że Jim zamierzał ćwiczyć do swojego następnego „pokazu”.
Jim zaczął bardzo powoli rozpinać koszulę, kołysząc się w rytm piosenki. Po chwili ubranie spadło na ziemię.
Tańczył tak przez jakiś czas, zmysłowo kręcąc biodrami, dopóki nie zaczął ściągać z siebie spodni, po czym został w samych bokserkach.
Kto by pomyślał, że na policzki Sherlocka Holmesa wpłyną ogromne rumieńce? No patrzcie państwo…
    Niczego nieświadomy Jim nadal ćwiczył z szerokim uśmiechem na ustach, zadowolony sam z siebie.
- Whether you're a brother or whether you're a mother, you're stayin' alive, stayin' Alive – śpiewał Moriarty kręcąc biodrami.
Sherlock nawet nie zauważył, że Asmodeusz przeszedł obok niego i powiedział dość głośno:
- Jeśli ci się podoba to weź go gdzieś zaproś, a nie go podglądasz – poklepał Holmesa po ramieniu i poszedł dalej.
    Czerwony na twarzy niczym dojrzała wiśnia Sherlock nabrał powietrza w usta i czym prędzej odszedł od drzwi. Odwrócił się i pobiegł korytarzem, byle tylko nikt więcej go nie widział.
Słysząc to, co powiedział Asmodeusz, Jim wyjrzał z pokoju i zaczął się śmiać.
- Holmes, Holmes… Następnym razem nie podglądaj – pokręcił głową nadal się śmiejąc.