Sherlock podał adres taksówkarzowi i jechał w milczeniu. Niecierpliwie stukał palcami wlepiając wzrok w widok za okna. W głowie cały czas przetwarzał krótkie zdanie, które było spisane na karce, spoczywającej teraz w jego kieszeni. Dotknął papieru i po zastanowieniu wyciągnął telefon. Nie mógł działać sam. Wysłał więc krótką wiadomość do Mary i wyskoczył z pojazdu wcześniej płacąc za przejazd.
Dokładnie pamiętał jak wyglądała tapeta Ipoda, jednak wyciągnął go i jeszcze raz się przyjrzał wybierając odpowiednie miejsce, w które się skierował.
Koszyczek rzucił się w oczy.
Zdjął go i obejrzał zawartość, skromniejszą niż za pierwszym razem. Coś czerwonego, co miało symbolizować czerwony kapturek i pozwalało mu wyjaśnić swoją rolę w bajce. Wilkiem oczywiście był Jim a Babcią El. Zacisnął zęby. Kobieta może być już martwa.
Przeczytał karteczkę i lekko się skrzywił. Nie znosił zagadek, o czym z resztą przy okazji herbatki wspomniał Jimowi. To mogło być interpretowane na wiele sposobów.

Nie znała zawartości obu koszyczków, zdała się całkowicie na instynkt i chłodną dedukcję Sherlocka.
Krążyła razem z Isabelle po ścieżkach parku, mrużąc oczy i wypatrując znajomych ostrych konturów odzianych w długi płaszcz. Kiedy w końcu je odnalazła wśród drzew, uniosła z zaskoczeniem brwi widząc towarzyszącą Holmesowi drobniejszą postać.
Podbiegła do detektywistycznego duetu, niemal potykając się o wystające korzenie na ziemi. Zgięła się wpół, oddychając ciężko. Ostatnio było u niej gorzej z formą. Wina przesiadywania w mieszkaniu i przeglądania artykułów kryminalnych.
Prostując się, posłała Watsonowi krótkie, acz stanowcze spojrzenie oraz krótkie skinienie głową.
- Maria Suede - wykrztusiła, wydychając powietrze. Następnie zwróciła się bezpośrednio do Sherlocka - Co było w koszyku?

Ostatnio edytowany przez Marysia Suede (2014-07-12 22:41:09)

Widział jak zwykle opanowany Sherlock nerwowo spogląda na kartkę, którą mu podał. Moriarty bawił się po raz kolejny w grę, w której los toczy się o ludzkie życie. O ile chodziło o zwykłych anonimowych ludzi, detektyw był w stanie zachować zimny, kalkulujący spokój. Tym razem najwyraźniej tak nie było.
- To "Czerwony Kapturek"... - powiedział odkrywczo. - Wiesz gdzie ją może trzymać? - Zapytał stukając palcem w słowa wskazówki. Przecież domu pod dębami obok leszczyny nie znajdą w ogromnym Londynie. Gdy Sherlock się odwrócił podążył za jego spojrzeniem i z zaskoczeniem widząc młodą dziewczynę ledwo łapiącą oddech.
- John Watson. - Odrzekł niepewnie podając jej kartki. Kim jest i dlaczego Sherlock ją zawiadomił? Naprawdę chce narażać życie tak młodej osoby? I w dodatku dziewczyny?! - Jesteś pewny, że chcesz ją mieszać w sprawy związane z Moriartym? - Zapytał nie kryjąc zdumienia. - Wiesz, że to niebezpieczne! Coś może jej się stać!

(Cóż, Marysia ma 19 lat, prawda? Ojcowskie instynkty mode on! )

Zacisnęła palce na podanych przez Johna karteczkach, Czerwony Kapturek. I w taki sposób kolejna ukochana bajka została dosłownie zmiażdżona na jej oczach. Zastanowiła się nad powiązaniem między historyjką a porwaniem, pomijając oczywiste przedstawienie kolejnych uczestników jako bohaterów opowiastki. Opis domku babci wskazywał na miejsce położone w lesie, ale byłaby to zbyt twarda interpretacja. Rozkojarzył ją komentarz Watsona.
- Jeżeli pozwoli pan mi się wtrącić, teraz jest trochę za późno na odwrót - odpowiedziała doktorowi, przesyłając mu delikatny uśmiech - Jedyne, co chcę zrobić, to pomóc odnaleźć El.

Najwyraźniej Sherlock ostatnio otacza się towarzystwem wielu kobiet. Elle, której mają szukać, ta Mary i do tego pojawiła się kolejna - Isabelle. Kiwnął jej głową coraz bardziej skonsternowany. Obawiał się wyruszać w akcję z nimi dwoma. Holmes co prawda złagodził, że niekoniecznie zamierza ze sobą je obie zabrać, ale sama Mary sprawiała wrażenie, że to już postanowione. Przeciągnął Sherlocka za ramię na bok tak, aby dwie damy ich nie usłyszały. Był pewny, że detektyw i tak rozwiąże zagadkę, a tej sprawie niekoniecznie poświęci więcej uwagi.
- Dobrze wiesz, że ja umiem o siebie zadbać - zaczął przyciszonym głosem - Jaką gwarancję masz na to, że one sobie poradzą? Mycroft wziął je pod opiekę? - zapytał natarczywie. - Skoro pomagają ci myśleć, w porządku, ale starcie z Moriartym może skończyć się ich śmiercią i o tym dobrze wiesz. Jeśli ich skrzywdzi, to będzie też twoja wina! Nasza wina.
Odsunął się licząc, że przemówił wystarczająco dosadnie do części Sherlocka, o której niektórzy mówią, że nie istnieje - do sumienia. John wiedział, że naprawdę tam jest, tylko często musiał to udowadniać samemu Sherlockowi. Obdarzył zatroskanym spojrzeniem obie kobiety wiedząc, że domyślają się o czym była mowa.
- W porządku, zawiadomię Lestrade, że Moriarty znów kogoś porwał i aby zebrał ludzi. Tylko musi wiedzieć gdzie ich zebrać. Mówisz, że poza Londynem? - Zapytał wybierając numer Grega i pytająco zerkając na Holmesa.

Sherlock przechylił lekko głowę na bok, kiedy lekarz wziął go na bok. Nie widział go dawno i brakowało mu jego obecności i tego, co zawsze wnosił w jego pracę. John nie był jedynie obserwatorem i doktorem. Powoli przywykł do sytuacji, a teraz wszystko wracało do normy. Prawie.
  Wyprostował się słuchając tego, co przyjaciel miał do powiedzenia. Musiał przyznać mu rację. Sherlock dostał zagadkę i skupił się na rozwiązaniu jej za wszelką cenę nie myśląc o niczym innym. Na pewno był pod obserwacją, a teraz prawdopodobnie pociągną za sobą Mary i Is. John i tak już był w to wmieszany od paru lat. Dostało się El z jego winy, a on postanowił odsłonić się bardziej. Przygryzł dolną wargę i skinął głową przyznając lekarzowi rację.
- To na pewno nie Londyn – mruknął jedynie w odpowiedzi śledząc wzrokiem Johna. Londyn nie pasował nawet do treści zagadek. Przyglądał się poczynaniu Mary i kiedy zorientował się, że coś znalazła odezwał się znowu – Powiedz mu, że wkrótce dostanie więcej szczegółów
Podszedł  szybko do dziewczyny wpatrując się w przedmiot znajdujący się w jej dłoniach. Szkarłatna (oczywiście) szkatułka  z  zakrwawionymi trocinami. Wolał nie domyślać się, do kogo należała krew, ani ta tutaj, ani z serwetki z pierwszego koszyka. Resztki drzew automatycznie skojarzyły mu się z leśniczym, myśliwym – z postacią pasującą do bajkowego uniwersum jakie istniało, a nawet do tego, jakie stworzył Moriarty.
- Tartak? – powiedział wciąż wpatrując się w zakrwawione trociny. Opuszczony.

Wykonał telefon jednym uchem przysłuchując się toczącej się rozmowie, żeby nic mu przypadkiem nie umknęło. Mary wygrzebała z ziemi kolejną podpowiedź, która jakoś nie napawała nikogo entuzjazmem.
- Greg, potrzebujemy zorganizowanej akcji ratowniczej. ... Tak, jest jedna osoba w niebezpieczeństwie, porwana przez Moriarty'ego. ... Jest szansa go schwytać, zgadza się. ... Jeszcze nad tym myślimy, niedługo podamy więcej szczegółów. Czekaj... - Usłyszał pytanie Isabelle o krew i odsunął słuchawkę od ucha podchodząc do znaleziska. - Jeśli to ma być tartak, albo magazyn to na obrzeżach Londynu znajdują się opuszczone hale składowe. - Zacisnął usta - Wręcz idealne miejsce dla porywaczy. - Przyłożył słuchawkę telefonu znowu do ucha - Trzeba znaleźć tartak, lub miejsce związane z drewnem. Poza Londynem, prawdopodobnie w okolicy. Do zobaczenia. - Zakończył szybko mając pełną świadomość, że mają mało czasu. - Trzeba nam taksówki. - Oświadczył kładąc nerwowo dłoń na broni, którą chował pod paskiem.